Είναι δύσκολο να επιβιώνεις μόνος,
Σχεδόν ακατόρθωτο.
Ακόμα ψάχνω εκείνο το χέρι.
Αυτό που με βοηθούσε να σηκωθώ
Όταν έπεφτα στις κρύες ,μαύρες σκιές
Το άγγιγμα εκείνο που τόσο μαγικά
Έφερνε το καλοκαίρι στον χειμώνα μου.
Δεν ξέρω πότε θα πέσω, οι δυνάμεις μου δεν με κρατούν,
Και το μυαλό μου συχνά πυκνά χορεύει με την μορφή σου
Την παρακαλά να με αγγίξει ξανά, αλλά δεν μιλά.
Σωπαίνει και αρχίζει και χάνεται από τον χορό μας
Γίνεται μία αόρατη , άυλη ύπαρξη που σαν αέρας με γέμισε οξυγόνο
Και τώρα έτσι απλά μένω εδώ να μετράω τις ανάσες μου που στερεύουν
Σαν μία λίμνη που δίνει την θέση της άβουλα στο χώμα.
_
γράφει η Δέσποινα Φαναράκη
0 Σχόλια