Κάποιες στιγμές
οι λέξεις μου δεν έχουν ποίηση.
Κάποιες φορές
είναι σπαράγματα,
κομματιασμένη ύλη
που θέλει να ακουστεί στο σύμπαν.
Θέλει να σκίσει το σκοτάδι
και να αποκτήσει υπόσταση.
Είναι κάποιες λέξεις
που όταν τις κρύβεις καιρό
γίνονται μια ακατανόητη βοή.
Μια κραυγή
Ένας θόρυβος
Απαιτούν να ελευθερωθούν
αλλιώς σε πνίγουν.
Γραπώνονται από τις χορδές σου,
σε στραγγαλίζουν λίγο λίγο
και εσύ πεισμώνεις
σφραγίζεις τα δόντια
να μην ακουστούν οι λέξεις σου
οι άκομψες, οι άσεμνες,
οι απροκάλυπτα αληθινές.
Δεν πρέπει να δώσεις στον κόσμο
κι άλλη βαρβαρότητα.
Δεν σε χρειάζεται για αυτό.
_
γράφει η Ιωάννα Λιβιτσάνου
0 Σχόλια