Σε περίμενα… πολλά χρόνια σε περίμενα

κρυβόσουν βαθιά μέσα μου και καρτερούσες

να σου δώσω ανάσα και αποδοχή.

Κι εγώ σε έθρεφα…

όχι με πολλή αγάπη μα ούτε και με μίσος.

Όχι και με τόσο πείσμα ούτε με επιμονή.

Καρτερικά μόνο σε άφηνα να στέκεσαι

στο πιο σκοτεινό σημείο της ψυχής μου

και με υπομονή να περιμένεις

ένα νεύμα για τη διαδοχή.

Δεν σε έντυσα με ιδιαίτερα ή φανταχτερά στολίδια

μα μήτε και τα κουρέλια σου ταίριαζαν πολύ.

Μόνο το πέπλο της σιωπής με προσοχή στο διάλεξα

κι έγινε εκείνο σώμα μου και νους μου και ψυχή.

Μα πέρασε πολύς καιρός το πέπλο δεν σε βαστάει

μεγάλωσες και αντρειώθηκες και ψάχνεις τη στιγμή,

που άλλη φορεσιά θα επιλέξεις

και θα βγεις επιτέλους από τη φυλακή.

Κοντοζυγώνει μου φαίνεται η ώρα, που

θα κάνεις μια έξοδο εντυπωσιακή.

Βγες έξω!!!

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!