Πάει καιρός που η ψηφιακή πένα μας, χόρευε ρυθμικά και ένιωθε την ανάγκη να παίξει με τις νότες και τις λέξεις.

Πάει καιρός που η καρδιά της υπαγόρευε να γράψει για την αγάπη μας.

Πάει καιρός που αμέλησα να φορέσω την πανοπλία μου, μην τυχόν οι λαβωματιές από τον έρωτα με αφήσουν παράλυτη στα καίρια σημεία.

Η βροχή με το αποψινό μουρμουρητό της, με ξύπνησε πριν λίγο.

Κλείνω τα μάτια, μεταφέρομαι νοερά κοντά σου. Σε κοιτώ με ένα χαμόγελο άδολης αγάπης. Πόσο όμορφος είσαι!

Τώρα πιο πολύ, τώρα που η κάθε στιγμή μας, μετατρέπεται σε μια φερέγγυα υπογραφή μεταξύ έρωτα και χρόνου.

Πάντα σου έλεγα πως στην αγάπη δεν υπάρχουν συμβόλαια. Ψεύδομαι. Υπάρχουν!

Είναι συμβόλαια με σκληρούς όρους, αρχικά θεωρείς ότι αποτελούν μονάχα μια απλή ανάγνωση, ανώδυνη, μα κάπου εκεί στα ψιλά γράμματα, κρύβεται όλη η αναλγησία τους. Σε δεσμεύουν για μια ζωή και ακόμα παραπέρα. Σε δεσμεύουν να αγαπάς παντοτινά και να πονάς γλυκά σε κάθε θύμηση.

Αχ! αυτή η αγάπη σου! Αυτή που είχα την ευλογία να λάβω, να ζήσω.

Μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που ευτύχησα να κολυμπήσω μέσα της.

Και είδα το φως της αγάπης για πρώτη φορά.

Δεν είμαι πια τυφλή.

Βλέπω με τα καθάρια και ορθάνοιχτα μάτια της αγάπης.

Σήμερα οι σταγόνες της βροχής με καλούσαν να γράψω με το μελάνι της μοναξιάς, μπλε και καθάρια όπως αυτές μονάχα ξέρουν να είναι.
Διάφανη η αγάπη μου παραδόθηκε αμαχητί στο βασίλειό σου. Στο βασίλειο της μαγικής αγάπης σου.
Ναι, μαγική, γιατί μαγικές ιδιότητες και χαρίσματα κρύβονται, όταν ξέρεις να αγγίζεις την ψυχή του άλλου.

Εσύ με άγγιξες! Εσύ με μάγεψες!

«Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες»
Ο. Ελύτης

_

γράφει η Φωτεινή Πεσματζόγλου