chains

Βλέπω τα σώματα

Σωριασμένα στο χώμα

Πάνω από το καθένα

Καρφωμένο ένα δικράνι

Από κάτω του

Τα κορμιά χτυπιούνται

Κουνούν χέρια και πόδια

Με απόγνωση

Ταλανίζονται

Βγάζουν σπαραχτικές κραυγές πόνου

Τα μάτια τους

Μένουν ορθάνοιχτα από τον τρόμο

Χάσκουν σ’ ένα κρανίο

Που μάτωσε από το βολόδερμα

Κείτονται αξιολύπητοι

Έρμαια των παθών τους

Μια μαύρη επιγραφή

αιωρείται πάνω τους

Με ολόχρυσα γράμματα

εγχάρακτη είναι

η κατάρα του καθένα

ΕΝΟΧΗ

ΦΟΒΟΣ

ΑΔΥΝΑΜΙΑ

ΑΝΑΓΚΗ

ΠΟΘΟΣ

ΧΡΕΟΣ

ΜΙΣΟΣ

Τους σκεπάζουν

Λάβα πυρακτωμένη

Όσο προσπαθούν να ξεφύγουν

Τόσο πιο βαθειά βυθίζονται

Ο πανικός τους θολώνει

Δε νιώθουν, δεν αντιλαμβάνονται

Οι διχάλες στο πλάι είναι στεριωμένες

Δε τους κρατούν καρφωμένους

Μια κίνηση,

Ένα απλό κούνημα του χεριού

Και όλα πηγαίνουν παράμερα

Ελεύθεροι εύκολο είναι να γίνουν

Μα τότε ορθοί πως θα πορεύονται;

 

_

γράφει η Καλλιόπη Πασχαλίδου

 

Διαβάστε όλους τους Μονολόγους εδώ!

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!