Πόσα ταξίδια μέτρησε... πόσων αποχαιρετισμών λύπες άντεξε… και πόσων συρμών κι ονείρων βάρος... Πόσων επιστροφών χαρές ξενιτεμένων συμμερίστηκε... Μα τώρα οι λύπες κι οι χαρές, άλλον δρόμο κι άλλον τρόπο βρήκαν να διακινούνται… Κι έτσι, βουβό μνημείο έμεινε στου καιρού το μουσείο… Μονάχα η βουή ή η σιωπή του ποταμού, κυλώντας κόντρα στης μοναξιάς της τους στεναγμούς, ταράζει μνήμες που θέλουν να σκουριάσουν...
_
γράφει η Σοφία Μαρωνίδη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πολύ όμορφο κείμενο Σοφία! Σε λίγες γραμμές χώρεσες το συναίσθημα τόσων ανθρώπων και της ιστορίας του καθενός!
Ευχαριστώ Μαριάνθη! Τα όμορφα λόγια σου, μεγάλη τιμή για μένα!
Μνήμες που θέλουν να σκουριάσουν…. σε λίγες φράσεις χώρεσε ολόκληρη ιστορία!
Ευχαριστώ πολύ!
Καταγραφή ζωών, επιστροφών,συναισθημάτων…..όμορφο!
Τέτοιες γέφυρες, ενώνουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον…Σας ευχαριστώ!
Γλυκόπικρο κι αληθινό….
…..σαν τη ζωή….. Ευχαριστώ!!!
Τώρα,χάρη σε σας,θα δίνω κι άλλη ευκαιρία στη ματιά μου όταν θα συναντώ αυτά το δόκιμα μνημεία!Εύγε!
Σας ευχαριστώ πολύ πολύ! Πάντα οι ματιές μας, επιδέχονται “βελτιώσεις” απο του μυαλού τις μνήμες και απο της καρδιάς το συναίσθημα…