Στο παραθύρι νοσταλγίας φως,
στα μάτια, της αγρύπνιας το στεφάνι.
Στην πόρτα στέκει ο πόνος μου σκοπός
κι η σκέψη μου κάθησε να υφάνει
Ρεφραίν
Κέντησε το πρόσωπό σου,
μάτια, γαλάζια κύματα
Δρόμο χρυσό, το γυρισμό σου,
γαϊτάνι από φιλήματα
Δεν ξέρω πότε σβήστηκε το φως,
ελπίδα έκλεισε τα βλέφαρά μου
πού πήγε και βολεύτηκε ο καϋμός
και γίνανε χαρές τα όνειρά μου
Στην πόρτα μπήκε ο ήλιος φωτεινός
κι έκοψε της σκέψης τα υφάδια
κι έγιν’ ο πόνος μου ωκεανός
λιμάνι μου, το όνειρο τα βράδια
της Ελένης Λιάκου
0 Σχόλια