Ταξιδιώτη,
εσύ, μια βαλίτσα αναμνήσεις
ή ένας σάκος εμπειρίες που νοσταλγείς
εσύ, που απλώνεις στο άγνωστο το χέρι
και πλανιέσαι σε τόπους μαγικούς
μη θαρρείς πώς έχεις δει τον κόσμο.
Να 'χεις την οξυδέρκεια να πεις:
"δεν έχω δει, δεν έχω ζήσει, πασχίζω και αναμένω."
Φρόντισε να ανακαλύπτεις με τα μάτια της ψυχής ξεχασμένα μονοπάτια,
να μυρίζεις αρώματα μιας άλλης εποχής,
να ακούς τις μούσες, τις νηρηίδες να τραγουδούν μελωδίες αγαπητές ενός δίσκου σε ένα σκονισμένο ράφι.
Και τέλος να αγγίζεις...
τα λεία μάρμαρα, τα παγωμένα μέταλλα, το χώμα, το νερό.
Κι όταν τα πράξεις όλα αυτά
θα νιώσεις ποταπός μπρος στην επιβλητικότητα του κόσμου.
Και τότε, να έχεις την οξυδέρκεια να πεις:
"Δεν είδα, δεν έζησα ως έπρεπε να ζήσω."
Θα αφουγκραστείς μετά τον πιο ωραίο ήχο:
Την ηχηρή σιωπή
και θα 'ναι το στερνό σου το ταξίδι...

_

γράφει η Εύα Μπουγιούκου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!