Νιώθω πως είναι μύθος ότι οι χειρότεροι κριτές τους εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Όχι.
Μερικές φορές πλανιόμαστε από φωνές άλλων και χάνουμε τον δρόμο μας. Υπάρχουν Άνθρωποι γεμάτοι φώς που μας προειδοποιούν «Πρόσεχε σε παρακαλώ….» και είναι και κάποιοι που με τη μάσκα της αυθεντίας κουνάνε αυστηρά το δάχτυλο στα μάτια σου, συρρικνώνοντας την φωνή, τα θάρρητα, την ελευθερία σου.
Ωστόσο αυτό που καταφέρνει να μας ξεφτιλίζει περισσότερο απ’ όλα είναι η ματαιοδοξία μας, κι αυτό το διαισθάνεται τόσο αυτός που κρίνει όσο κι αυτός που κρίνεται.
Έχεις δει άλλωστε κάποιον που είναι ταπεινός ν’ απαιτεί γι’ αναγνώριση;
Στρέφοντας το βλέμμα πίσω, θυμάμαι πως έπρεπε να περάσουν οχτώ χρόνια για να δει ανθρώπου μάτι τα κιτάπια μου. Κι όταν τα εμπιστεύτηκα η επαγγελματίας Ποιήτρια αποφάνθηκε: «Άτεχνος!»
Πόσο ακριβός να ‘ναι ένας λόγος ευγενικός Θεέ μου;
…κι εγώ απέμεινα να κοιτώ το χώμα
…κι Εσύ να ευλογείσαι απ’ το σκυμμένο μου κεφάλι
Να καταδικάζεις τη σκέψη μου
Και να πενθώ την Ψυχή μου
«Παλιομοδίτης!» ε;
Όλοι από κάπου ξεκινούν, κι είν’ ευχή να το θυμούνται για πάντα αυτό. Άλλωστε τα ποιήματα ακονίζονται απ’ τα βιώματα μας.
Αυτό θα ‘πρεπε να το ξέρεις καλύτερα από ‘μενα.
Άραγε σε ποια κόλαση ,-χειρότερη απ’ τη δική μου-, ταξίδεψες για ν’ αδράξεις τους στίχους σου; Και σε πόσο διαφορετικό Φεγγάρι μπορεί να βρέθηκες για να βαφτίσεις σε λέξεις της χούφτας σου το φώς;
«Καλύτερα να τα παρατήσεις!» ε;
…κι απέμεινα χρόνια ολόκληρα να θρηνώ κρυμμένος στον ίσκιο του Καρυωτάκη σωπαίνοντας υποτακτικά, κι άλλοτε καλώντας λυτρωτικά τη θάλασσα του Ελύτη για να εξαγνιστώ που σ’ όλα απέτυχα.
Μα συνέχισα να γράφω κρατώντας κρυφά κι αθέατα τα τετράδια μου απ’ τους ανθρώπους, σαν να ‘ταν αμαρτία.
Όμως έρχεται η ώρα που η ελπίδα και το πείσμα ανασταίνονται και επαναστατούν. Σε πιάνουν απ’ το χέρι και σα χείμαρρος σε τραβούν μακριά απ’ όλα, να ξεχάσεις και να συνεχίσεις ταπεινός μα ποτέ ταπεινωμένος.
Και τότε
βαστάς μια πένα αιχμηρή στα χέρια σου
όχι από μίσος
μα για τ’ άδικο….
«Ασχολήσου με κάτι άλλο!» ε;
…και να ‘μαι ο «έρμος» τώρα εδώ
να μοιράζομαι ποιήματα γραμμένα απ’ της ψυχής το δάκρυ
διχασμένος απ’ τα μπράβο και το χαμόγελό μου
που φοβάμαι τόσο πρόστυχα μήπως κάποτε σου μοιάσω…
ΥΓ. Το άρθρο μου δε στοχεύει ούτε στην διαπόμπευση κάποιας προσωπικότητας ούτε στην τόνωση το εγωισμού μου. Είναι γραμμένο για όσους ποθούν να ζήσουν τα όνειρά τους μα λυγίζουν στα εμπόδια που εμφανίζονται μπροστά τους. Δύναμη και επιμονή χρειάζεται. Η ηθική ικανοποίηση περνά κι απ’ την μοναξιά Συνοδοιπόρε μου. Στο χέρι σου είναι να γίνεις αυτό που αγαπάς ή εκείνο που μισείς….
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Στο χέρι μας είναι να γίνουμε μόνο αυτό που αγαπάμε γιατί απλά δεν μισούμε…το μίσοε είναι δηλητήριο που επιστρέφει σε εμάς και μόνο σε εμάς….λόγια καρδιάς μπράβο Θεόφιλε!!!!!
Σε ευχαριστώ Ποιήτρια μου Λίτσα Δημητροπούλου για την θετική σου ενέργεια! Έχεις στα χέρια σου τόσες Ψυχές παιδιών στα οποία διδάσκεις, που κατανοείς στο έπακρο πόσο εύκολο είναι να καταστρέψεις μια ζωή ή να την κάνεις να ανθίσει. Συνέχισε με την ίδια δύναμη το έργο σου στην Ποίηση και στο μέλλον των παιδιών μας!
Και μόνο κοιτάζοντας κανείς το βιογραφικό σας ξορκίζει την ανασφάλειά του!!
Η κριτική που ακουμπά στην Τέχνη είναι πάντα καλοδεχούμενη γιατί σέβεται το έργο που έχει μπροστά της. Οτιδήποτε άλλο γεννάται χωρίς σεβασμό με δόλιους σκοπούς που κρύβουν από πίσω τους ανασφάλεια και προσωπικές αδυναμίες εκείνων που κρίνουν…ας πετιέται στον κάδο αφιλτράριστο.
ας γίνομαι αυτό που αγαπάμε..
να’στε καλά για το χρόνο που αφιερώσατε…
Φίλη μου Μάχη Τζουγανάκη εύχομαι πάντα καλοτάξιδες να είναι οι γραφές σου και να μπολιάζουν πάντα στις καρδιές μας! Σε ευχαριστω πάρα πολύ για όλα τα καλά σου λόγια, πραγματικά 🙂
Υ.Γ. Ήδη «διόρθωσα» το λογοτεχνικό μου βιογραφικό. Πιστεύω πως δε χρειάζεται να μιλάει αυτό για εμάς και για το ποιοι είμαστε, μα οι πράξεις μας και το κατά πόσο παραμένουμε άνθρωποι ειλικρινείς…
ταυτίζομαι με τα λόγια αυτά.πολύ ωραίο κείμενο.
Χαρά μου, Φίλη μου ΣΟΦΙΑ ΚΙΟΡΟΓΛΟΥ, μου δίνουν δύναμη τα λόγια σου να συνεχίσω! Τις ευχές μου απο την Θεσσαλονίκη.
Όμως έρχεται η ώρα που η ελπίδα και το πείσμα ανασταίνονται και επαναστατούν. Σε πιάνουν απ’ το χέρι και σα χείμαρρος σε τραβούν μακριά απ’ όλα, να ξεχάσεις και να συνεχίσεις ταπεινός μα ποτέ ταπεινωμένος.
Και τότε
βαστάς μια πένα αιχμηρή στα χέρια σου
όχι από μίσος
μα για τ’ άδικο….
Ευτυχως που την βαστάτε αυτήν την πένα με δύναμη και θέληση και μοιράζεστε μαζί μας ένα τόσο εξαιρετικό κείμενο!!!
Τιμή μου τα λόγια σου Φίλη μου Άννα Ρουμελιώτη!Όσο παραμένουμε ταπεινοί -μα ποτέ ταπεινωμένοι-, τότε θα μπορούμε να νιώθουμε και να λέμε ελεύθερα όλες τις αλήθειες που μας ομορφαίνουν ή μας πληγώνουν τη ζωή. Πάντα χαμόγελο να έχεις στη ζωή σου εύχομαι, τις ευχές μου απο την Θεσσαλονίκη, Άννα!
Σε ευχαριστώ Ποιήτρια μου για την θετική σου ενέργεια! Έχεις στα χέρια σου τόσες Ψυχές παιδιών στα οποία διδάσκεις, που κατανοείς στο έπακρο πόσο εύκολο είναι να καταστρέψεις μια ζωή ή να την κάνεις να ανθίσει. Συνέχισε με την ίδια δύναμη το έργο σου στην Ποίηση και στο μέλλον των παιδιών μας!
Σε ευχαριστώ Ποιήτρια μου Λίτσα Δημητροπούλου για την θετική σου ενέργεια! Έχεις στα χέρια σου τόσες Ψυχές παιδιών στα οποία διδάσκεις, που κατανοείς στο έπακρο πόσο εύκολο είναι να καταστρέψεις μια ζωή ή να την κάνεις να ανθίσει. Συνέχισε με την ίδια δύναμη το έργο σου στην Ποίηση και στο μέλλον των παιδιών μας!
Φίλη μου Μάχη Τζουγανάκη εύχομαι πάντα καλοτάξιδες να είναι οι γραφές σου και να μπολιάζουν πάντα στις καρδιές μας! Σε ευχαριστω πάρα πολύ για όλα τα καλά σου λόγια, πραγματικά 🙂
Υ.Γ. Ήδη «διόρθωσα» το λογοτεχνικό μου βιογραφικό. Πιστεύω πως δε χρειάζεται να μιλάει αυτό για εμάς και για το ποιοι είμαστε, μα οι πράξεις μας και το κατά πόσο παραμένουμε άνθρωποι ειλικρινείς…
Ποιητικό παραλήρημα απο καρδιάς! Αγγίζει!
Υποκλίνομαι και σ’ ευχαριστώ από καρδιάς Ματίνα μου για όλα τα καλά σου λόγια! Πάντα εμπνευσμένη εύχομαι και να μας ταξιδεύεις με τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα όνειρά σου!
Θεόφιλε, με το πολύ όμορφο κείμενό σας, περιγράφετε μία κατηγορία ανθρώπων, η οποία δυστυχώς βρισκεται κάτω από κάθε πέτρα …
Η υποτίμηση, είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο σε μία τόσο αντιποιητική εποχή.
Κι επειδή τυγχάνω να είμαι και εκπαιδευτικός, μετά λύπης μου διαπιστώνω πως
από μικρά παιδιά οι άνθρωποι γαλουχούνται στην απαξιωτική και υποτιμητική συμπεριφορά σε σχέση με τους συνανθρώπους τους.
Η όποια πείρα μου, μού δείχνει έως σήμερα, πως η υποτίμηση εμφανίζεται κάθε φορά για να καλύπτει συμπλέγματα, αδυναμίες, ζηλοτυπίες κι όλα αυτά τα πάθη τα οποία απομυζούν από την ψυχή του ανθρώπου κάθε ζωτική της ικμάδα.
Επιπλέον, εκείνος που μισεί κάποιον, ουσιαστικά θέλει να τού μοιάσει …
Θεόφιλε, έχω καταλάβει πως και τους κακούς ανθρώπους τούς χρειαζόμαστε στη ζωή μας.
Γιατί μ᾽ αυτούς, καταλαβαίνουμε κι εμείς σε ποια όχθη ανήκουμε …
Γιατί μ᾽ αυτούς, αναδεικνύεται η ανεξικακία μας …
Γιατί εν τέλει ο χρυσός, λάμπει περισσότερο και ξεχωρίζει, όταν αυτός βρίσκεται ανάμεσα σε μαύρες πέτρες …
Καλή δύναμη Φίλε του Θεού!
Σ᾽ ευχαριστώ θερμά για το πολύ όμορφο κείμενό σου!
Με σεβασμό στο λειτούργημά σου Παναγιώτη μου (επέτρεψε μου τον ενικό, με φοβίζει ο πληθυντικός 🙂 ) και παίρνοντας θάρρος από τη θετική ενέργεια που έλαβα από τα λεγόμενά σου, θα ήθελα να πω ότι εάν ξαναέγραφα το άρθρο τότε θα το διάνθιζα τόσο με το σχόλιό σου, όσο και με όσα προηγήθηκαν από τους αγαπητούς Φίλους. Πιστεύω πως όσα είπαμε αγγίζουν ουσιαστικά τη ρίζα του προβλήματος, προτείνοντας συνάμα και λύσεις. Το δηλώνω ειλικρινά και σε ευχαριστώ.
Έχεις φώς μέσα σου και είμαι απολύτως σίγουρος πως ως εκπαιδευτικός έχεις αφιερωθεί ολόψυχα στα παιδιά και σ’ ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις αξίες και τον τρόπο ζωής που τους διδάσκεις!
Τους χαιρετισμούς μου από την Θεσσαλονίκη και εύχομαι να κρατάς πάντα την Ψυχή σου ελεύθερη και φωτεινή.
Ευχαριστώ αδερφέ!
Παναγιώτη είμαι στη διάθεσή σου οτι στιγμή κι αν θελήσεις! Τις ευχές μου απο την Θεσσαλονίκη μας!!
Μερικές φορές πρέπει να τολμούμε… κι αν δεν “διστάζουμε” να πιέζουμε τους εαυτούς μας να το κάνουν. Εύστοχα τα λόγια σου, θύμισαν κάτι από … εμένα.
Σ’ ευχαριστώ Νικολέττα μου, πάντα θετική σκέψη να έχουμε και όλα ξεπερνιούνται! Τα χαμόγελα μου από την Θεσσαλονίκη, να είσαι πάντα καλά και να εξομολογείσαι ελεύθερα την αλήθεια και τα όνειρα σου!!
Εγώ πάντως μόνο ταλέντο βλέπω σε αυτό το κείμενο.Μη σταματάτε πουθενά! 🙂
Συγχαρητήρια αγαπητέ Θεόφιλε! Εκτιμώ τους ανθρώπους που μιλούν για όλα ρίχνοντας φως σε σημεία που μας στεναχωρούν συχνά πυκνά γύρω μας…. Έχεις την εκτίμησή μου και την θετική μου ενέργεια! Μη σταματήσεις να γράφεις!