Για όλες εκείνες…

Για όλες εκείνες που το βράδυ σκεπάζουν επαναληπτικά  ξεσκέπαστα πλασματάκια. Για όλες εκείνες που λένε πάνω από δέκα φορές το ίδιο παραμύθι μέσα σε μια ώρα. Για όλες εκείνες που κάθονται στο χαλί και παίζουν αφήνοντας όλες τις δουλειές τους στην άκρη. Για όλες εκείνες που κρατάνε τα δάκρυά τους σαν φεύγουν για την δουλειά τους και αφήνουν πίσω τους δυο μάτια ή και περισσότερα να τις καρφώνουν. Για όλες εκείνες που εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους για να επικοινωνήσουν, να ηρεμήσουν, να βοηθήσουν τους αγγέλους τους. Για όλες εκείνες που κάθε νύχτα ετοιμάζουν το πιάτο της επόμενης ημέρας, τα μικρά ταπεράκια και σιδερώνουν στα μεσάνυχτα ένα αγαπημένο ρούχο.  Για όλες εκείνες που φτιάχνουν πιάτα με αστείες φάτσες για να γίνουν πιο… νόστιμα, που κάνουν του κόσμου τα ακροβατικά για να κουβαλήσουν ψώνια, καρότσια, παιδιά. Για όλες εκείνες που κάθε μέρα ετοιμάζουν τσάντες, πρωινά και δεν ξεχνάνε ποτέ καμία λεπτομέρεια μα κι αν ξεχάσουν γυρίζουν τον κόσμο ανάποδα. Για όλες εκείνες που πάνε για ψώνια δικά τους και καταλήγουν με τσάντες με παιδικά ψώνια. Για όλες εκείνες που προσεύχονται σε ένα νοσοκομείο ξανά και ξανά. Και ελπίζουν. Και έχουν δύναμη να περισσεύει…

Για όλες εκείνες που περνάνε τα πάντα για να γεννήσουν και αν τις ρωτήσεις σου λένε με σιγουριά πως μπορούν να ξαναπεράσουν τα πάντα από την αρχή. Για όλες εκείνες που λένε ότι δεν αντέχουν άλλο και στο επόμενο λεπτό βρίσκουν πάλι δυνάμεις.  Για όλες εκείνες που γελάνε ακόμα και όταν κλαίνε μέσα τους.  Για όλες εκείνες που δίνουν δύναμη θάρρος και χειροκροτάνε απλόχερα ακόμα και αν οι ίδιες έχουνε χάσει κάθε ελπίδα ή και αναγνώριση. Για όλες εκείνες που βουρκώνουν σε μια θεατρική παράσταση, σε ένα ποίημα, σε ένα πρώτο βήμα, σε μια αυθόρμητη αγκαλιά, σε ένα τρυφερό σε αγαπώ και σε ένα ειλικρινές  μου λείπεις… απο μια παιδική φωνή που αγκαλιάζει κάθε φορά τα αυτιά τους.

Για όλες εκείνες τις Μητέρες που ένα φιλί στο μάγουλο -από εκείνα τα τρυφερά που σκάνε σαν πυροτέχνημα πάνω του- θα είναι πάντα μα πάντα αρκετό… για να συνεχίζουν τον υπέροχο ρόλο τους… σαν ένα λαχταριστό ταξίδι.

…. τα Χρόνια μας πολλά… σε μια ημέρα που δεν είναι γιορτή… γιατί την γιορτή την φτιάχνετε  ΕΣΕΙΣ  καθημερινώς με τα μεγάλα και τα μικρά σας θαύματα…

Σας ευχαριστούμε!

Έβαζες ψεύτικες φωνές,
γελούσες κι έκανες πως κλαις
κι εγώ παιδί, α ρε μαμά.
Πίσω μου τρέχεις μια ζωή
με ένα πιάτο και μια ευχή.
Τότε με κράταγες σφιχτά,
τώρα κοιτάς από μακριά.

Μέσα απ’ τα δόντια να μιλάς,
σ’ ακούω σαν τώρα, μη με σκας.
Δε θα σε ανεχτεί κανείς,
θα πας χαμένος, θα το δεις, α ρε μαμά.
Α ρε μαμά.

Ύστερα λόγια στο χαρτί,
συγγνώμη, σ’ αγαπώ πολύ,
είμαι εδώ, α ρε μαμά.
Ζωγράφιζες και μια καρδιά,
με νίκαγες με ζαβολιά
κι έβαζες πάντα στο πικάπ το δίσκο με το Άβε Μαρία.
Άβε Μαρία.

Χανόσουνα στη μουσική,
εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη
να σε προσέχω μια ζωή.

Τις πόρτες άνοιγες στο φως,
να μπει ο ήλιος κι ο θεός,
να μας φυλάει, α ρε μαμά.
Τα βράδια ήσουν μια αγκαλιά
κι ανάμεσα απ’ τα φιλιά
έκανες τη φωνή λαγού,
το λύκο και την αλεπού.

Και όταν γύριζα αργά,
θα σου τα πάρω τα κλειδιά,
θα βρεις τις πόρτες πια κλειστές,
θα με πεθάνεις, αυτό θες; α ρε μαμά.
Α ρε μαμά.

Ύστερα λόγια στο χαρτί,
συγγνώμη, σ’ αγαπώ πολύ,
είμαι εδώ, α ρε μαμά.
Ζωγράφιζες και μια καρδιά,
με νίκαγες με ζαβολιά
κι έβαζες πάντα στο πικάπ το δίσκο με το Άβε Μαρία.
Άβε Μαρία.

Χανόσουνα στη μουσική,
εσύ γινόσουν το παιδί
κι εγώ ένας άγγελος στη γη
να σε προσέχω μια ζωή.

Μαμά που πας;
Που πας μαμά;
Μαμά που πας;

«Μαμά»
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Charles Aznavour
Διασκευή-ερμηνεία Β. Παπακωνσταντίνου