Πού ήσουνα αστέρι μου
Και πήγες εκεί ταξίδι
Κρυφτούλι εσύ μου έπαιζες
Και ήσουνα στολίδι

Σκέψης και μυαλού
Ανθρώπινης ουσίας
Λεβέντικης περήφανης
Δικής σου παρουσίας;

Πού ήσουν χρόνια πολλά
Και έφευγε η ελπίδα
Απόκαμε, κουράστηκε
Να βρει πήγε πατρίδα

Αλλού να τη φροντίσουνε
Άλλοι να της φερθούνε
Αληθινά και τίμια
Να της αποδοθούνε

Τα εύσημα, τα εύγε της
Που αρμόζει και εφαρμόζει
Ψυχή αντρίκια, θαρρετή
Κι όλα αυτά τα εκπληρώνει;

Αετίσια η ψυχή
Ορμή λιονταριού έχει
Ό,τι δίπλα του αυτή
Καλά και το κατέχει

Αφού τη σέβεται πολύ
Την αγαπάει, τη λατρεύει
Τι να ζητά να αποζητά
Και τι πια να γυρεύει;

Ιαχές μα και κραυγές
Σωρηδόν απλώνουν
Στης νυχτιάς τις σιωπές
Αγάπες ξεδιπλώνουν.

_

γράφει η Άννα Ζανιδάκη