12 Σχόλια

1. 

   Μάχη Τζουγανάκη στο 30/09/2015 σε 11:39 πμ

   Αυτή η επιστολή πονάει Σπύρο και αιμορραγεί. Κι ας είναι από το 2008.
   Θα προτιμήσω να την αφήσω ασχολίαστη δίνοντάς σου μια ζεστή καλημέρα .

   Απάντηση
   • 

     drmakspy στο 30/09/2015 σε 3:33 μμ

     Μάχη μου… Όπως έλεγα στην Ελένη σε σχόλιο, συχνά η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια… Ευχαριστώ…

     Απάντηση
2. 

   Άννα Ρουμελιώτη στο 30/09/2015 σε 12:25 μμ

   Μια ζεστή καλημέρα και από μένα Σπύρο!

   Απάντηση
   • 

     drmakspy στο 30/09/2015 σε 3:34 μμ

     Ευχαριστώ κι ανταποδίδω Άννα μου…

     Απάντηση
3. 

   Ελένη Ιωαννάτου στο 30/09/2015 σε 1:12 μμ

   Το διάβασα τρεις φορές. Η καρδιά μου πάγωσε!! Ακόμα κλαίω!!!
   Σπύρο μου σε αγκαλιάζω σφιχτά!!!

   Απάντηση
   • 

     drmakspy στο 30/09/2015 σε 3:35 μμ

     Ελένη μου… Νοιώθω αυτή την νοερή αγκαλιά… Σε ευχαριστώ…

     Απάντηση
4. 

   Teuta Sadiku ukidas στο 30/09/2015 σε 1:24 μμ

   και η εικόνα σου ….μέσα στο ασανσέρ…. άλλαζε .S.M. και παραμένεις ακόμα τόσο ευαίσθητος και αγαπητός προς όλα τα παιδιά του κόσμου,(το ποίημα σου για το παιδί που πνίγηκε επιβεβαιώνει την όμορφή ψυχή σου)

   Απάντηση
5. 

   drmakspy στο 30/09/2015 σε 3:35 μμ

   Teuta μου γλυκιά μου φίλη… Να είσαι καλά με τα όμορφα λόγια σου…

   Απάντηση
6. 

   Βάσω Αποστολοπούλου στο 30/09/2015 σε 9:26 μμ

   “Δεν ήρθες ποτέ γιατί ποτέ δεν έζησες.
   Δεν θα ‘ρθεις ποτέ γιατί δεν έχεις μάνα…”

   Με συγκλόνισε τούτη η κατάθεση ψυχής, φίλε μου Σπύρο – σαν μάνα, σαν γυναίκα, σαν άνθρωπο που νιώθει τους κραδασμούς κάτω απ’ τις λέξεις…

   Απάντηση
   • 

     drmakspy στο 01/10/2015 σε 9:07 πμ

     Βάσω μου σε ευχαριστώ…

     Απάντηση
7. 

   Αθηνά Μαραβέγια στο 03/10/2015 σε 7:53 μμ

   Υποκλίνομαι κι ευχαριστώ μ’ ένα δάκρυ μετέωρο…

   Απάντηση
   • 

     drmakspy στο 04/10/2015 σε 11:09 πμ

     Αθηνά μου…. Ένα μετέωρο δάκρυ έχω κι εγώ από το 2002…

     Απάντηση