Στον αγέννητο
Νόμιζα θα ‘ρθεις…
Θυμάμαι τότε που αχνοφάνηκες.
Κοίταζα την εικόνα μου στον καθρέφτη
μέσα στο ασανσέρ… Άλλαζε.
Έφτασα στο ισόγειο ένας άλλος.
Πιο ώριμος και δυνατός.
Χάθηκες μια μέρα στο αίμα.
Δεν ήρθες ποτέ…
Είναι στιγμές που σε νιώθω στο στήθος
να ακουμπά η σάρκα σου στην δική μου
όπως ξαπλώνω ανάσκελα – γλυκό βάρος –
και το μικρό σου χέρι να κρατιέται
απ’ το δικό μου…
Δεν ήρθες ποτέ γιατί ποτέ δεν έζησες.
Δεν θα ‘ρθεις ποτέ γιατί δεν έχεις μάνα…
Αργοναύτης, 30/01/2008
_
γράφει ο Σπύρος Μακρυγιάννης
Αυτή η επιστολή πονάει Σπύρο και αιμορραγεί. Κι ας είναι από το 2008.
Θα προτιμήσω να την αφήσω ασχολίαστη δίνοντάς σου μια ζεστή καλημέρα .
Μάχη μου… Όπως έλεγα στην Ελένη σε σχόλιο, συχνά η σιωπή λέει περισσότερα από τα λόγια… Ευχαριστώ…
Μια ζεστή καλημέρα και από μένα Σπύρο!
Ευχαριστώ κι ανταποδίδω Άννα μου…
Το διάβασα τρεις φορές. Η καρδιά μου πάγωσε!! Ακόμα κλαίω!!!
Σπύρο μου σε αγκαλιάζω σφιχτά!!!
Ελένη μου… Νοιώθω αυτή την νοερή αγκαλιά… Σε ευχαριστώ…
και η εικόνα σου ….μέσα στο ασανσέρ…. άλλαζε .S.M. και παραμένεις ακόμα τόσο ευαίσθητος και αγαπητός προς όλα τα παιδιά του κόσμου,(το ποίημα σου για το παιδί που πνίγηκε επιβεβαιώνει την όμορφή ψυχή σου)
Teuta μου γλυκιά μου φίλη… Να είσαι καλά με τα όμορφα λόγια σου…
“Δεν ήρθες ποτέ γιατί ποτέ δεν έζησες.
Δεν θα ‘ρθεις ποτέ γιατί δεν έχεις μάνα…”
Με συγκλόνισε τούτη η κατάθεση ψυχής, φίλε μου Σπύρο – σαν μάνα, σαν γυναίκα, σαν άνθρωπο που νιώθει τους κραδασμούς κάτω απ’ τις λέξεις…
Βάσω μου σε ευχαριστώ…
Υποκλίνομαι κι ευχαριστώ μ’ ένα δάκρυ μετέωρο…
Αθηνά μου…. Ένα μετέωρο δάκρυ έχω κι εγώ από το 2002…