Γυναίκα σε άχρονο τοπίο (μελάνι σε χαρτί, 30Χ20cm.)

Τι εστί εγώ
Ένα φαινομενικό τίποτα
Εμείς
Και το μόνο που εγκυμονώ
Είναι χάος κενό
που έρχεται πρόωρα σε κενό

Ίσως ισχυριστούν φαντάσματος φενάκη ή
Έστω ολογράμματος οφθαλμαπάτη
Αλλά τα χέρια μου λένε βρίσκουν καθαρά
Και ξέρω γιατί δεν έχω τυπωμένο χάρτη
Ενώ σύνορα αλλάζουν
Από άκρη σε άκρη

Μονάχα μπορώ να κλείνω τα βλέφαρα
Πιστεύω αυτό είναι που
Καμιά φορά δείχνει να τους πειράζει
Όταν από απέναντι βλέπω που με κοιτάζει
Ορθωμένο σε μια άλλη πλευρά
Ένα αγόρι με μάτια γαλανά

Λέει πως θέλει
Να βρει ένα από τα κλειδιά
Αυτά που κάποιος σκόρπισε
Τυχαία ή και σκόπιμα
Στο Μυστικό μας Κήπο*
Να κόψει με του Γουίλ** το μαχαίρι
Να μπει στην Ποίηση

Ακούσια συνήθως ανοίγω τα μάτια
Μάλλον επειδή δεν ξέρω τι θα πουν πλευρές
Αν για παράδειγμα αυτό που εκείνος λέει
Βρίσκεται από εδώ ή από Εκεί
Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία
Συγκεντρωτικά μου δείχνουν πώς

Σε αυτή την γεωμετρία
Δεν τιθασεύεται σε τύπους το Αχανές
Μονάχα πώς περνούν δίπλα μας
Φασματικοί τόσοι αιώνες
Όταν ενηλικιώνεται το ύστερα
Του κάθε Χθες.

_

γράφει η Αλεξάνδρα Ελευθερίου