Δάνεισέ μου ένα δάκρυ
στην πληγή να χωράει
συντροφιά με το αίμα
να ενωθεί, να κυλάει.
Χάρισέ μου ένα αστέρι
λίγο φως να μου φέρει
να μπορώ να σε βρίσκω
σαν μου απλώνεις το χέρι.
Μείνε λίγο ακόμα κοντά μου
μην αφήσεις το ξημέρωμα
να μετρήσει τα κρίματά μου.
Πάρε με μαζί σου νύχτα γενναία
νύχτα μοναδική μου εσύ,
που ξέρεις και διακρίνεις
απ’ της ψυχής τα σκοτάδια
εκείνα τα πιο ωραία.
Πάρε με μαζί σου
αυτό μονάχα σου ζητάω
άφησε με να ακολουθώ τις σκιές σου
συντροφιά να τους κρατάω.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
πολύ ομορφο νυχτερινή μου Άννα…
Βάλσαμο το ποίημά σου αγαπητή μου Άννα!
Είναι λίγο πριν κοιμηθώ, και κάτι μου λέει
πως το δανεικό σου δάκρυ Άννα, θα με κάνει να ονειρευτώ απόψε …
Θα μου πεις, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι
που ονειρεύονται σ᾽ αυτόν τον τόπο ;
Εμείς πάντως σ᾽ αυτό το δημοψήφισμα ( των ονείρων )
λέμε
ΝΑΙ!!!
Γλυκιά μου Άννα υπέροχη η νυχτερινή σου περιπλάνηση!!!
Γέμισε μελωδία και σταλαγματιές ονείρου η μέρα μου!!!
Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις!!!
Υπέροχο το ποίημα σας Άννα από αυτά που συγκινούν κι αγγίζουν κάθε ψυχή!!!