Ήταν η τρίτη φορά μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια που περίμεναν με αγωνία! Τώρα όμως τα συναισθήματα ήταν διαφορετικά, όχι σαν τις άλλες φορές. Τη σκέψη τους έντυνε η μουσική από τα κλάματα των δύο τους αγγέλων. Η μεγάλη στα δύο και το νεογέννητο αγόρι ήταν μόλις τριών μηνών. Χιλιάδες σκέψεις μέχρι την αλήθεια. Και περίμεναν. Ήταν τόσο μικρό το διάστημα, όμως τόσο μεγάλο το δίλημμα!

Το ψωμί μετρημένο προσεκτικά, η δουλειά όπως πάντα περιστασιακή.

-Τι τέσσερις, τι πέντε;

-Θα τα καταφέρουμε;

Ο Νίκος με την Αφροδίτη προσπαθούσαν χρόνια, ο Θεός έλεγαν δεν τους αξίωσε. Κατάθλιψη. Τελικά χώρισαν άνθρωποι δυστυχισμένοι. Δεν είχαν επιλογή. Ή μήπως είχαν; Γεμάτα τα ιδρύματα από ορφανά παιδιά, δεν τους λείπουν τα χρήματα, το χάδι τους λείπει.

Πριν λίγο είπαν στις ειδήσεις πως μια «μάνα»  άφησε το μωρό της να πεθάνει από την πείνα, αποστεωμένο, νεκρό μέσα στις ακαθαρσίες του. Μήπως τελικά είναι το ίδιο;

H απόφαση τελικά θα είναι η σωστή, δεν πάει η καρδιά για κάτι άλλο!

_

γράφει  η Ειρήνη Ντούπη