Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνο
Αφήστε να με αναπνεύσω

Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίο
Βαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδια
Η φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζει
Εκφωνεί τον επικήδειο λόγο
Μπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών

Σας παρακαλώ, κύριε δικαστά, δεν έχω οξυγόνο
Αφήστε με να αναπνεύσω

Κίβδηλα δάκρυα κύλησαν και σχημάτισαν φιγούρες και προσωπεία
Προσωπεία αναίμακτα· από λίμνες αίματος φτιαγμένα
Με την σάρκα των ψυχών πολυτελές παλτό έραψαν
Είναι σαν τον καθρέφτη μιας όψεως
Μόνο η ψυχή τους βλέπει την ερυθρή μορφή του ενδύματός τους

Σας παρακαλώ, αξιότιμο σταθμαρχείο, δεν έχω οξυγόνο
Αφήστε με να αναπνεύσω

Ανόητες οι υποσχέσεις μες στις αλύπητες σφραγίδες τους
Έχουμε νικητές στο σκάκι
Οι μασκοφορεμένοι ενάντια στα αθώα βλαστάρια
Τα ξερίζωσαν και έκαναν το έδαφος άκαρπο
Πάντα νικάνε και θα νικάνε (;)

Σας παρακαλώ, πολιτεία, δεν έχω οξυγόνο
Αφήστε με να αναπνεύσω
Εμείς θα σε λυτρώσουμε

Δεν μπορώ να ανασάνω

Θα σας γιατρέψουμε

Μην μου αφήνετε το χέρι

Θα στο κρατούμε για πάντα
Μέχρι τα σώματά σας να μετουσιωθούν σε περίλαμπρους αστέρες
Και να επιστρέψουν, φωτίζοντας τον κύριο Δικαστή
Διότι τώρα παλινδρομεί…

Αντίο προς το παρόν, δεν έχω οξυγόνο…

_

γράφει ο Παναγιώτης Σταματάκος