sad_eyes

Τι να θυμηθώ...
Σαν η σκέψη μου ακουμπάει τη μορφή σου, η ψυχή μου πονάει.
Τολμώ μόνο να φέρω μπρος μου κείνο το πρώτο σου βλέμμα,
που τότε πίστευα πως ήταν τόσο αληθινό!
Το πρώτο άγγιγμα σου, το πρώτο άκουσμα της φωνής σου.
Τα μάτια γίνονται υγρά...
Σταματάω να θυμάμαι...
Δεν επιτρέπω πλέον, στον εαυτό μου να σε θυμάμαι.
Έπνιξα το συναίσθημα μου, ένα ανοιξιάτικο πρωινό στης θάλασσας την αλμύρα.
Τότε που μου είπες πως δε μ’ αγαπάς.
Τότε που κατάλαβα πως ζούσα μέσα σ’ ένα ψέμα.
Τότε που βρέθηκα μονάχη μέσα σε μια ερημιά.
Τότε που ζήτησα το χέρι σου και ούτε καν γύρισες να με κοιτάξεις.
Έτσι λοιπόν και εγώ απαγόρευσα στον εαυτό μου να σε σκέφτομαι.
Μα η καρδιά που ‘ναι λεύτερη, καμιά φορά χτυπά στους ρυθμούς σου.
Και γίνεται φουρτούνα στα γαλήνια νερά μου
και έρχεται βοριάς στην ηρεμία της ζωής μου.
Μαζεύω ό,τι δύναμη έχω απ’ τα συντρίμμια μου και κλείνω σιγά σιγά την πόρτα,
να μην μπάζει άλλο.
Από καιρό λέω να επισκευάσω μια χαραμάδα, που υπάρχει από τότε που έφυγες,
μα συνέχεια το αναβάλλω.
Μάλλον δε θέλω να την επισκευάσω.
Ίσως να θέλω κάπου κάπου να νιώθω το δρόσο της αύρας σου.
Να με ξυπνά και ας πονάω!
Γιατί εγώ αγάπη το ονόμασα κείνο το δυνατό συναίσθημα για σένα!

 

_

γράφει η Βασιλική Μουργελά

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!