Άραγε να έχει πατήσει τα πενήντα; Δεν έχει πια και τόση σημασία. Από ένα σημείο και πέρα η ηλικία μιας γυναίκας μετράει όπως το ταξίμετρο αν πάρεις το ταξί κατά τα μεσάνυχτα. Η ταρίφα πέφτει διπλή. Έτσι και η ζωή σε ξεβράσει στα 40 χωρίς να έχεις εκπληρώσει τον “απόλυτο προορισμό” του ανθρώπου ως γυναίκα, είδος με άριστες προδιαγραφές homo sapiens αλλά με κατάληξη μόλις και μετά βίας homo erectus από την εξουθενωτική χρήση του ως “πολυεργαλείο”, και μετά τη συμβολή σου στην ανθρωπότητα, αν σoυ έχει μείνει λίγο φιλότιμο, αυτοκτονείς για να μην επιβαρύνεις το οικοσύστημα, τότε πια η ηλικία σου δεν έχει και τόση σημασία. Παρά μόνο ίσως για κανένα γιατρό που σε ξέρει από τα μικράτα σου και έχει πάρει τώρα εκείνο το βλοσυρό και περισπούδαστο ύφος του ανθρώπου που από τα χείλη του κρέμεσαι όπως ο ορειβάτης από την τελευταία προεξοχή ενός βράχου που θα κρίνει την σωτηρία ή την πτώση του, καθώς σου υπογραμμίζει με νόημα ότι πρέπει πια να περιορίσεις τα γλυκά. Όπα, φίλε, εδώ θα τα χαλάσουμε!
Έχει πάνω της όλα τα Α. Αγέρωχη στο περπάτημά της, ασουλούπωτη εντούτοις για άλλους και λιγάκι ατσούμπαλη, ανυποχώρητη στις απόψεις της, αμετακίνητη στις ιδεολογικές της πεποιθήσεις, αδέκαστη στην κρίση της, ασυγκράτητη στο θυμό της, ανεκδιήγητη στις εμμονές της, αλλοπρόσαλλη όταν φαντασιώνεται θεωρίες συνωμοσίας των γύρω της, αποστομωτική στα επιχειρήματά της, αντιδραστική σε κοινωνικές συμβάσεις και ανένδοτη στις πιέσεις των γύρω της για να εισέλθει επιτέλους εις γάμου κοινωνία. Απαράλλαχτη με ηγετική φυσιογνωμία όταν θρονιάζεται στην καρέκλα του γραφείου της, αποστειρωμένη μετά τις θρυλικές μάχες που δίνει καθημερινά με τα μικρόβια οποιουδήποτε αντικειμένου την περιβάλλει στοργικά ή κατά ανάγκη, εκτός ενός και μόνου που βρίσκεται στο απυρόβλητο και αλίμονο στον ανυποψίαστο που τολμά να το μετακινήσει ή να το κοιτάξει με ηδυπαθές βλέμμα ξελιγωμένου ερωτύλου και με διαθέσεις εφήμερης κατάκτησης. Το αντικείμενο αυτό είναι για εκείνη ό,τι για έναν παλαίμαχο στρατηγό το όπλο του ή το παράσημο με το οποίο δοξάστηκε η αυταπάρνησή του για την πατρίδα. Το ασήμαντο γυάλινο κατασκεύασμα που παγκοσμίως κατέχει περίοπτη θέση στα στέκια των θεριακλήδων, τσακισμένο στη μια του άκρη και κακοπορεμένο από την πολύχρονη σχέση του με το μαύρο του καπνού, είναι για εκείνη το ασφαλές λιμάνι που πάνω του αράζει για λίγο ο μοναδικός αξιόπιστος, καθότι γένους ουδετέρου, εναπομείνας σύντροφος της ζωής της.
Πρόκειται για μια παράφορη, αν και ασύνειδη, σχέση της γυναίκας αυτής με το Α μολονότι το αρχικό του ονόματός της είναι το Μ. Αφρατούλα θα την έλεγες με περισσή κατανόηση για τους ανθρώπους που είναι παθιασμένοι με το φαγητό, για να μην εκστομίσεις το αποτρόπαιο «επικινδύνως λαμβάνουσα ανεξέλεγκτες διαστάσεις». Ασυζητητί, αν κρίνεις από την πληθωρικότητά της, τα δυσθεώρητα ύψη του μπούστου της, τη διαπλάτυνση της μέσης και την έμφαση, με ή χωρίς κονδύλια, στην περιφερειακή της ανάπτυξη, θα πρέπει να αποδεκατίζει οτιδήποτε έχει επινοήσει και ο πιο ευφάνταστος σεφ.
Μολονότι οι χυμώδεις άνθρωποι σου δίνουν την αίσθηση πως δεν έχουν τίποτα το στερητικό πάνω τους και γεύονται ατελεύτητα όλες τις επίγειες απολαύσεις, η περί ου ο λόγος φίλη μας, υποψιάζομαι, χωρίς να θέλω να εισέλθω στα ιδιαίτερα κανενός, ότι είναι και αειπάρθενος. Αλλά αυτό μπορεί να είναι μια αυθαίρετη εικασία. Το ότι καταλήγει μια γυναίκα κάποια στιγμή στη ζωή της να στέλνει συλλήβδην το ανδρικό είδος στο πυρ το εξώτερον και να αντιδρά σαν τη Λίντα Μπλερ στον «Εξορκιστή» κάθε φορά που ακούει για “τενεκέδες” με “φέτες” κοιλιακούς και μυαλό που έχει πιάσει μούχλα σαν ροκφόρ από την αχρησία, ή από την άλλη, για εκείνους τους παραγινωμένους -με ηλικιακό μόνο βαθμό ωρίμανσης- τύπους που ενώ σουλατσάρουν με κοιλιά σαν να έχουν καταπιεί ολόκληρη μια υδρόγειο σφαίρα και δεν την έχουν χωνέψει ακόμη, αξιώνουν για τους εαυτούς τους ευειδείς νεαρές καμπυλωτές, όμοιες με εξωτικές καλλονές και με μήκος ποδιού πρώην συντρόφου γνωστού ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, είτε σπανιότερα, με σοφολογιότατους που για να τους πλησιάσεις και μόνο πρέπει τουλάχιστον να έχεις ξεσκονίσει τη διατριβή της Γλύκατζη Αρβελέρ, μπορεί να προδίδει το ακριβώς αντίθετο, ότι έχει εντρυφήσει σε παλαιότερους χρόνους στους σκοτεινούς λαβύρινθους του ανδρικού εγκεφάλου και αποφάσισε πως είναι πιο εύκολο τελικά να φορέσει κανείς μια ζώνη αγνότητας!
Γεγονός είναι πάντως πως η σύγχρονη αυτή εκδοχή της αυτόνομης και αυθύπαρκτης γυναίκας, που παλιά τιτλοφορούνταν με τον αφοριστικό χαρακτηρισμό “γεροντοκόρη”, η οποία αρνείται πεισματικά να βάλει ενέχυρο την ελευθερία της στην καλοστημένη μηχανή μας κακώς εννοούμενης “αποκατάστασης”, συγκεντρώνει πάνω της πολλά ετερόκλητα και αντιφατικά στοιχεία. Στο πρόσωπό της συνταιριάζονται αλληλοσπαρασσόμενες τάσεις άκρατου μοντερνισμού και ακραιφνούς συντηρητισμού. Έτσι δεν θα μπορούσα σκιαγραφώντας αυτό το σύντομο πορτρέτο της, που εμμένει στα μορφολογικά κυρίως χαρακτηριστικά και όχι τόσο σε μια εκ βαθέων ανάλυση της ιδιοσυγκρασίας της, να μην αναφερθώ και σε ένα ακόμη χαρακτηριστικά αχαρακτήριστο στοιχείο της εμφάνισής της, που είναι τα μαλλιά της, τα οποία μετά από ηρωικές πολυετείς μάχες με το οξυζενέ ηττήθηκαν παταγωδώς και τώρα δεν απέμεινε από την πρότερη δόξα τους παρά μόνο ένα ισχνό υπόλοιπο πορφυρής χαίτης. Ούτε βεβαίως θα μπορούσα να παρακάμψω τις ενδυματολογικές της επιλογές, ασφυκτικά ελαστικά παντελόνια που θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν με θέρμη ένα μίνιμαλ θηλυκό αλλά αγκομαχούν και απελπίζονται όταν καλούνται να περιβάλουν μια επιβλητικά μεγαλοπρεπή βασιλική μετά τρούλου. Στον αντίποδα αυτού του μοντερνισμού, αντιπαρατίθεται συχνά με τους γύρω της εκφράζοντας σθεναρά παρωχημένες αντιλήψεις που απηχούν μια άλλη εποχή, και τότε μοιάζει με κάτι μισοερειπωμένες μονοκατοικίες ξεχασμένες στην καρδιά μιας μεγαλούπολης που ακόμη δεν τις έχουν δώσει για αντιπαροχή.
Οφείλω, ωστόσο, να υπογραμμίσω πως ανάμεσα στα αναρίθμητα Α που ένας αδιάκριτος παρατηρητής είναι σε θέση να απαριθμήσει αναφορικά με την ανεξάντλητη σε ιδιαιτερότητες αυτή προσωπικότητα, πάνω της δεσπόζει ένα αδιαμφισβήτητο Σ. Η Μ με τα πολλά Α αποτελεί έναν πραγματικό Στυλοβάτη για τους συνεργάτες και τους φίλους της, που αντέχουν να αναμετρηθούν με τα αντιφατικά του χαρακτήρα της, καθώς συγκεντρώνει στο πρόσωπό της όλο το σεβασμό που μπορεί να εμπνεύσει στους άλλους ένας Ακέραιος και Αυθεντικός άνθρωπος.
–
γράφει η Μαρία Αμέντα
Απολαυστικότατο!Δροσιστικό σαν παγωτό πσρφέ σοκολάτα….κι ας παχαίνει!
Μπράβπ!
Πολύ σας ευχαριστώ για το υπέροχο -άκρως καλοκαιρινό και γλυκό- σχόλιο σας!!!
Μου αρέσει πάρα πολύ ή Μ σας .. μα πάρα πολύ!! Απολαυστική γραφή μπράβο σας!!
Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για το γενναιόδωρο σχόλιο σας!! Μου δώσατε αληθινή χαρά!
ΜΑΡΑΚΙ ΜΠΡΑΒΟ Ο ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΣΟΥ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ!!!!!!! ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΡΙΜΗ ΠΙΑ……….ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΙ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΤΙ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΤΗ ΧΑΛΑΕΙ!!!!!!! ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ “Α” ΣΤΑ 20 ΜΑΣ… ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΕΣ……. ΠΑΡ` ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΓΩ ΜΕΝΩ ΣΤΟ “Σ” ΑΥΤΟ ΞΕΡΩ ΑΥΤΟ ΕΚΤΙΜΩ ΑΥΤΟ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ Σ` ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!!! ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Το λατρεύω! Καταπληκτικό!!!