Δακρυσμένα μου μάτια
λυπημένες σταγόνες
απ΄ τα σπλάχνα της αέναης πληγής.
Ξέρω τι θα μου πεις.
Μία είναι η ζωή και μόνο μία.
Μα τι περιμένεις;
Ο χρόνος τσουλάει.
Δεν σε υπολογίζει
σε προσπερνάει.
Τι περιμένεις λοιπόν σε αυτή τη ζωή;
Πόσες δωρεές ψυχής;
Πόσες τελετές αντοχής;
Τις μέρες να κομματιάζεσαι
τις νύχτες να μετράς
τι έδωσες…
τι κράτησες…
Τίποτα λες δεν κράτησες…;
Και στη μοιρασιά ηττημένη.
Τι περιμένεις τότε;
Ξέρεις κάτι;
Δεύτερη ζωή δεν έχει.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Ακολουθήστε μας
Real News https://youtu.be/bHb_H3myVMkΚαθημερινή https://youtu.be/n4A8ojssDdA?si=aPvTZjN-_1gMwIPJ https://youtu.be/43lQ2JhaACY?si=vKP9qx1WlsjmfmQz Πρώτο Θέμα Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των...
Έτσι θα έλεγα τον κόσμο καθρέφτη ανάποδο,Ανάποδο καθρέφτηκαθρέφτηχωρίς τζάμι Τον εαυτό σου βλέπεις,άνθρωπε,άνθρωπε τι γυρεύεις;Ξέρει ο καθρέφτης Ο κόσμος έδειξε τι είσαιγιατί ότι κάνεις το δείχνειπονάει, μα δεν σπάειεδώ είναι ο καθρέφτης._γράφει ο...
Κλέφτης ονείρων έγινες,καταστροφές του κόσμουέκλεψες και το δικό μου όνειροκαι ας μην το ξέρεις Γιατί όταν κλέβεις έναΧάνονται χίλιαΓίνονται στάχτη, τέρμαΈτσι όπως πας δεν θα απομείνει κανένα._γράφει ο Ευθύμιος- Ραφαήλ Αγγελής Μην ξεχνάτε ότι το σχόλιο...
Ακολουθήστε μας στο Google News
Επιμέλεια άρθρου
Διαβάστε κι αυτά
Κλέφτης ονείρων έγινες,καταστροφές του κόσμουέκλεψες και το δικό μου όνειροκαι ας μην το ξέρεις Γιατί όταν κλέβεις έναΧάνονται χίλιαΓίνονται στάχτη, τέρμαΈτσι όπως πας δεν θα απομείνει κανένα._γράφει ο Ευθύμιος- Ραφαήλ Αγγελής Μην ξεχνάτε ότι το σχόλιο...
Ποτέ δε θα ξεχάσει, το πρώτο τεστ που έγραψε στο δημοτικό. Ακόμη θυμάται το γραπτό του. Τα αποτελέσματα απογοητευτικά.Κανένας όμως δεν τον μάλωσε. Αντιθέτως, όλοι του είπαν να μη στεναχωριέται, γιατί στο δεύτερο θα τα πάει καλύτερα. Δεν τους πίστεψε....
Τι να πουν κι άνθρωποι; Τι να κάνουν; Τους δίνουν την ζωή σε δόσεις μέχρι να τους ξεφτιλίσουν Έπρεπε όμως να δεχτούν και ήρθε ο πόλεμος, και συνταγογράφησε συνταγογράφησε δυστυχία Στην πρώτη δόση βομβαρδισμούς, στην δεύτερη μετανάστευση, στην Τρίτη...
“Τις μέρες να κομματιάζεσαι / τις νύχτες να μετράς
τι έδωσες… τι κράτησες…
Τίποτα λες δεν κράτησες…;
Και στη μοιρασιά ηττημένη.
Τι περιμένεις τότε;
Ξέρεις κάτι;
Δεύτερη ζωή δεν έχει.”
Δεν έχει, Άννα μου – ό,τι κάνουμε σε τούτη τη μια που μας χαρίστηκε!