Έλα κούνα το χέρι σου. Κάνε μου ένα Like. Τι κάθεσαι; Ο χρόνος είναι τώρα. Έλα να κάνουμε Like ο ένας στον άλλον. Να αντιδράσω με μια καρδιά. Να αντιδράσεις με έναν ενθουσιασμό. Να ενθουσιαστούμε. Τέτοιον έρωτα θέλω ρε συ. Του ενθουσιασμού. Να με θες και να πατάς το κουμπί. Ξανά και ξανά.

Να ξενυχτάς σκρολάροντας στις αναρτήσεις μου. Να γυαλίζει το μάτι σου σαν χαλβαδιάζομαι με άλλους Like_ιστές. Τέτοιον έρωτα ρε. Με θυμό. Να σκέφτεσαι την εκδίκησή σου. Στεγνή ανελέητη. Να μου κόψεις τα Like για μία ημέρα. Για δύο, για τρεις, για όσο. Να με αφήσεις έρμαιο ψηφιακό αντικείμενο. Ανέραστο. Ναι ανέραστο. Αν δε κοιτάς τον τοίχο μου είμαι ένα τίποτα. Ναι. Αν δεν σχολιάζεις τις μεγάλες μου ιδέες μου, δεν αγριεύει το σώμα. Μουχλιάζω. Ναι μουχλιάζω. Δίχως αυτήν την ερωτική συνεύρεση ο οργασμός μου είναι ανεπαρκής. Με ένα δάχτυλό σου όμως, χάνω τον έλεγχο. Και το ξέρεις. Σημείο G. Σημείο ψηφιακό. Σημείο κατάντιας. Σημείο ξεφτίλας. Κι εσύ κι εγώ οι ξεφτιλισμένοι.

Τι περίμενες; Να μην το έχω ήδη πιστέψει; Να μην είμαι ήδη κυνική; Σε χαζεύω και σε πενθώ καιρό τώρα. Σε κοροϊδεύω και σε λυπάμαι. Γιατί δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένα Like στη ζωή μου. Γιατί δεν είσαι τίποτα από μια σειρά από Likes στις ζωές των άλλων. Των φίλων. Των ξένων. Των τίποτα. Σε τούτο τον κόσμο ανήκεις. Μπαλόνια εικονίδια συναισθημάτων βλακείας και δήθεν. Κάθε μέρα πατάς στην επιφάνεια του καθενός. Κάθε μέρα χαζεύεις τοίχους και τοίχους. Τίποτε άλλο. Ούτε το στρωμένο χαλί στο καθιστικό τους δεν πατάς, ούτε το άστρωτο κρεβάτι στο δωμάτιό μου πλησιάζεις.

Στον αέρα το πατάω. Δε «μ’ αρέσει». Με μαύρο χρώμα και το δάχτυλο προς τα κάτω. Στο λέω, γιατί τούτος ο διάολος δε με αφήνει επίτηδες να στο πω. Γιατί τότε θα γεμίζαμε από πολύ ασχήμια. Και η ασχήμια είναι απαγορευμένη εδώ μέσα αν δε ντυθεί μια ωραιοποίηση. Εδώ μόνο σέλφις ευτυχίας και Like. Τραγούδια και τσιτάτα. Ποιήματα και σαχλαμάρες με στυλ.

Έλα κούνα το χέρι σου καλέ μου. Κάνε μου ένα Like βρε αγάπη. Έλα τι κάθεσαι; Ρούφα λίγο καπνό και προχώρα. Σάστισέ με. Άναψέ με. Έλα να κάνουμε Like ο ένας στον άλλον χωρίς σταματημό. Στο τέλος της μέρας θα τα έχουμε όλα ισοπεδώσει. Στο τέλος της μέρας θα σε μισώ και θα με μισείς μα δε θα το πούμε ποτέ. Στο τέλος της μέρας, πιο φτηνοί από τους φτηνούς. Θα μαζεύουμε πόντους αρεσκείας σαν τα πόκεμον. Σε αυτή τη χώρα ζούμε ρε. Σε αυτό το πανηγύρι. Σε αυτή τη μπάλα ζούμε. Να αγαπιόμαστε με μετρητές. Να νιώθουμε σημαντικοί με ψηφιακές μεζούρες.

Έλα λοιπόν. Κούνα το χέρι σου. Ξέρεις εσύ. Πάτα και εδώ ένα Like.

Αγάπησέ με κι άλλο… θα το αντέξω!

_

γράφει η Alma Libre