Η πρώτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Σύρρου, «διασχίζοντας το μεταίχμιο» (στίξις, 2017) διακρίνεται από μία πειραματική διάθεση του δημιουργού να ανακαλύψει το δικό του τρόπο έκφρασης. Μέσα στο υπό εξέλιξη ύφος –που συχνότατα οδηγεί σε μία αχρείαστη πεζολογική φλυαρία, με μία ανάγκη εξομολογητική– εντοπίζονται ενδιαφέροντα στοιχεία στοχαστικού προσανατολισμού σύμμεικτα με την αυτοαναφορικότητα.
Στις σύντομες συνθέσεις διακρίνεται μία αναζήτηση στοχαστικού χαρακτήρα μέσα από έναν όμορφο αλληγορικό λόγο. Με επίκεντρο το πρώτο ενικό υποκείμενο, που ταυτίζεται με τον δημιουργό, εκθέτει προβληματισμούς για τη ζωή τον έρωτα και το όνειρο.
Κι αξίζει να υπογραμμίσουμε την αισιοδοξία που αποπνέουν οι συνθέσεις με τη σύντομη φόρμα. Και τούτη η οπτιμιστική διάθεση στοιχειοθετείται τόσο από τη νεανική αναζήτηση του ονείρου και των αγωνιών της ζωής όσο και από τη λεπτή χρήση του μετωνυμικού λόγου.
Και σε τούτη τη μεταφορική γραφή θεμελιώνεται και η λυρική διάθεση του δημιουργού που ενισχύει την αναδυόμενη αισιοδοξία. Και μέσα στο έντονα πεζολογικό ύφος τούτη δροσίζει τον στίχο του και το βάρος της πολύστιχης φόρμας.
0 Σχόλια