Κάθε βήμα εμπρός προς το αύριο
θα συναντά πόρτες κλειστές και ομίχλη
και τα κλειδιά θα ΄ναι βαθιά κρυμμένα
και Συ θα επιλέγεις το ποιο και το γιατί.

Και αυτά ανάλογα με το τι ζητάς’
όπως τα κύματα που γεννά η θάλασσα
διαλέγουν το δρόμο τους προς την ακτή
που είναι η δική τους αγαπημενή.

Έτσι και η άνοιξη με τα χρώματα της
τα αγαπά όλα και τα προσέχει
γιατί ένα αν κάποτε απουσιάσει
θα χαθεί αυτό που λέγεται ευτυχία.

Δικαίωμα προς το άπιαστο και μακρινό
χαρίζει η πλάση σε όλους σαν το φως
που δεν ανήκει μα μόνο μοιράζεται
ακόμη και στο σκοτάδι το πιο βαθύ.

Υπάρχει σε όλο αυτό, το εύκολο, το Ναι
που σου το χαρίζουν ψεύτικοι φίλοι
που ρίχνει τα τείχη που σου έστησαν εκείνοι
για να νομίζεις ότι νίκησες… η ήττα.

Μα το όνειρο σου το φέρνει ο ουρανός
που ‘χουν χτίσει οι δικοί σου και μεγάλοι
που έδειξαν το ωραίο και λιτό της ψυχής’
αλλά… δικαίωμα σου και η άρνηση.

_

γράφει ο Θεόδωρος Μαντάς