Θα δολοφονήσω τις σκέψεις
να μην απαριθμούν τις μνήμες.
Τις νύχτες που όλα ησυχάζουν
εκείνες ξυπνούν και με στοιχειώνουν.
Κάποιες φορές, περπατώντας αθόρυβα,
πότε πότε, χορεύοντας και τραγουδώντας,
άλλοτε, ψιθυρίζοντας, τις ανέχομαι.
Μα τις περισσότερες φορές
μιλώντας με σταθερά και με φωνή στεντόρεια
με τρελαίνουν
όπως τους λύκους τα ολόγιομα φεγγάρια.
Κι όταν γίνονται Πυθίες,
ζωντανεύοντας το θάνατο που πλησιάζει
πεθαίνω στην ιδέα του χαμού των αγαπημένων μου
που ριζώνει στο είναι μου,
η πιο θανατηφόρα απ’ όλες, σκέψη.
Όχι δεν είναι ο θάνατος,
δεν είναι οι μνήμες που με τρομάζουν.
Είναι η ροή των γεγονότων,
ο μονόδρομος της ζωής,
η αβεβαιότητα του μέλλοντος
που με συναρπάζουν και με αλλάζουν
σε στυγνό δολοφόνο…

_

γράφει η Έλενα Ιωάννου