Απ' του καιρού τ' αδράχτι κι από τ' απάτητο βουνό
άγνωστος, στα παλιά γυρνώ,
να βρω το σπίτι που ’σπερνα, αγάπη μες τους κήπους,
με της καρδιάς τους χτύπους
Ρεφραίν
Στην πόρτα με καλωσορίζει
του δειλινού στερνή πνοή
κι είδα το χρόνο να θερίζει
στάχυ το στάχυ (δις) τη ζωή
Απ' τη χαρά μια ρίζα κι απ' το χνώτο ζεστασιά
ζήλεψα μια σταλιά δροσιά,
να βρω το σπίτι που ’χτισα σ' αυτής της γης την άκρη,
με της καρδιάς το δάκρυ
Ζητώ να βρω στην πόρτα, τη βρύση που ’πινα νερό,
στέρεψε πια! πολύ καιρό!
χρυσή ελπίδα έσβησες-όνειρο μες τους χρόνους
απ' της καρδιάς τους πόνους!
της Ελένης Λιάκου
0 Σχόλια