Κρατώ το χέρι σου μάνα
το ένα σου χέρι
το άλλο το κατάπιαν
τα συντρίμμια στη Ράκκα, τη Χόμς, το Κομπάνι
την ώρα που μου έγνεφες κουράγιο
αποχαιρετώντας τον πατέρα
στο τελευταίο του της φρίκης ταξίδι.
Είναι παγωμένο το χέρι σου μάνα
έχει τόσο κρύο τις άστεγες νύχτες
κάτω από τα θλιμμένα αστέρια
το νιώθω στο κορμί μου
- όσο μου έχει απομείνει-.
Ήρθε η σειρά μου
να φροντίσω την απελπισία σου
αλλά είμαι μικρός
και δεν γνωρίζω τον τρόπο.
Μου το υποσχέθηκες μάνα
εκείνο το παιχνίδι της καλύτερης μέρας...
Και τώρα μονάχος
δεν έχω άλλα βήματα
ούτε καν άλλα δάχτυλα
να το ψάξω στης καρδιάς μου το χάος.
Ματώνω χωρίς εσένα μάνα
είμαι μικρός
μην το ξεχνάς.
_
γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Μου το υποσχέθηκες μάνα
εκείνο το παιχνίδι της καλύτερης μέρας…”
“Ματώνω χωρίς εσένα μάνα
είμαι μικρός
μην το ξεχνάς”
Μάτωσες τη δική μου καρδιά, Καλλιόπη μου…
ΕΥΓΕ Καλλιόπη,
Πόσα μπορούν να κρυφτούν πίσω από τις αράδες ενός ποιήματος, αλήθεια!!!!!!!!!!!! Μυριάδες συναισθήματα σε όλες τις αποχρώσεις της ψυχικής διάθεσης που μοιάζει με ανελκυστήρα στο κενό…. Πότε πάνω …πότε κάτω… ανάλογα με τα κουμπιά που ‘πατούν’ κάποιοι στον όλεθρο του καθημερινού μας πολέμου!
Λίτσα το ξαναδιαβάζω και βουρκώνω…δε μπορώ να πω κάτι άλλο…
Ματώνουμε όλοι μας με τόση ανημπόρια γύρω μας….δυστυχώς όταν παιδιά υποφέρουν έχουμε σαν πλάνήτης ξοφλήσει! Σας ευχαριστώ πολύ!
Συγκλονιστικό!!! Δεν έχω λόγια!!!
Ευχαριστώ!