Αγαπητοί μου συνδαιτυμόνες,
Όλοι εμείς που γράφουμε, διηγήματα, ποιήματα, νουβέλες, παραμυθάκια ή τα απομνημονεύματα μας είναι βέβαιο πως προσπαθούμε να βρούμε την καλύτερη δυνατή φόρμουλα για να αποδίδουμε τα μέγιστα.
Στο πλαίσο αυτής της προσπάθειας λοιπόν, έχω διαβάσει αναρίθμητα άρθρα για το πως πρέπει να «εργάζεται» ένας συγγραφέας.
Υπήρξαν άρθρα που έκριναν επιτακτική την ανάγκη του να γράφεις καθημερινά ή ακόμη και να θέτεις τον εαυτό σου σε κανονικό εργασιακό οκτάωρο. Βρήκα άρθρα που μιλούσαν για τη σημασία του «πλάνου συγγραφής», ένα χαμό από σημειώσεις δηλαδή που εάν ποτέ καταφέρεις να τις ενώσεις θα βγει ένα βιβλίο ή ακόμη και προτάσεις ομαδικής συγγραφής έτσι ώστε να μην χάνεις την ροή της έμπνευσης σου.
Χάος και εδώ. Αποφάσισα να εκθέσω την δική μου άποψη περί συγγραφής και φυσικά να εκτεθώ.
Γράφω ατελείωτα, συνέχεια, εξακόσια ογδόντα τέσσερα πράγματα, διαφορετικά μεταξύ τους και τίποτα μα τίποτα δεν το κάνω με πρόγραμμα.
Εμένα που με διαβάζεις ο υπολογιστής μου αντικατοπτρίζει τον χαμό που επικρατεί μέσα στο κεφάλι μου, αλλά σαν καλή νοικοκυρά ξέρω που βρίσκεται το κάθε τι, σε τι με εξυπηρετεί και πως θέλω να το χρησιμοποιήσω.
Προσπάθησα να ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα με πλάνο συγγραφής. Το αποτέλεσμα ήταν ατελείωτες ώρες έρευνας στο διαδίκτυο για να μπορέσω να συνθέσω τα μέρη και την εποχή που θα διαδραματίζονταν το μυθιστόρημα, πέντε κόλλες Α4 με επικεφαλίδες και μία ατέρμονη επίκληση στη Θεία φώτιση μπας και ξεκινήσω να το γράφω.
Τζάμπα ο κόπος, τζάμπα και οι έξτρα βαθμοί μυωπίας που αποκόμισα από την περιήγηση μου στο μαγευτικό ίντερνετ.
Εγώ θέλω άπλα καλό μου. Θέλω να ‘ναι ελεύθερο το θέμα μου, θέλω να μην έχω στεγανά. Θέλω η ιστορία να με πηγαίνει. Έχω ανάγκη οι ήρωες μου να με παίρνουν από το χέρι και να με οδηγούν σε μονοπάτια απάτητα, θέλω να μην γνωρίζω τι θα γράψω στο επόμενο κεφάλαιο.
Θέλω να με εκπλήσσω. Εμένα την ίδια. Να κοιτάζω μετά το γραπτό μου και να λέω «Για ΄δες πως εξελίχτηκε!».
Η συγγραφή για εμένα είναι το τραγούδι της ψυχής. Αλίμονο αν δεν την αφήνεις να κελαηδάει. Έχεις υποτάξει ποτέ σου καρδερίνα; Όχι βέβαια! Άρα την πένα σου γιατί;
Φυσικά για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει η μυστική συνταγή. Εμένα η δική μου δεν είναι μυστική, ούτε καν συνταγή.
Πιστεύω στην ελευθερία έκφρασης. Γενικά και ειδικά.
Αδυνατώ να δω τη συγγραφή σαn δουλειά γραφείου. Νομίζω της στερώ τη χρυσόσκονή της έτσι.
Ζηλεύω τους συγγραφείς που μπορούν και μπαίνουν σε πρόγραμμα. Όπως ζηλεύω και τους ανθρώπους που αγοράζουν ετήσιο πρόγραμμα στο γυμναστήριο και δεν το εγκαταλείπουν.
Αλλά εγώ προτιμώ το τρέξιμο στη φύση, την πένα μου με προσωπικότητα και τους ήρωες μου με επιλογές.
Αν λοιπόν, ταλανίζεσαι και εσύ από αυτό το μέγα ερώτημα “Κάθε πότε και πόσο πρέπει να γράφω για να θεωρούμαι συγγραφέας;”, εγώ θα σε σώσω.
Είσαι καλλιτέχνης. Και οι καλλιτέχνες δεν νοείται να έχουν ωράρια και πλαίσια.
Η τέχνη δεν μπαίνει σε καλούπια και η ψυχή σε πρόγραμμα.
Γράφεις με την ψυχή σου; Στα κομμάτια τα προγράμματα.
Είσαι συγγραφέας. Είσαι ο εαυτός σου.

_

γράφει η Μαρία Π. Ψαθά