Ανέβηκα τη σκάλα με δυσκολία, με αβεβαιότητα, λαχανιασμένη.
Έμοιαζε φίδι να τυλίγεται στα πόδια μου.
Δεν κοίταξα πίσω ούτε μια φορά, φοβήθηκα μήπως κατρακυλήσουν τα όνειρά μου.
Φόρεσα και ένα ανύπαρκτο χαμόγελο στα χείλη, έτσι για να γλυκάνει η ματιά λίγο, μια που δεν είχαμε πολλά να πούμε και θα κοιτάζαμε ο ένας το άλλον στα μάτια.
Οι σκέψεις, πηγαινοέρχονταν σφαίρες, δεν έμεναν, κυλούσαν σαν να έκαναν έγκλημα και από φόβο έτρεχαν να χαθούν.
Φτάσαμε μπροστά στην πόρτα.
Με χέρια παράλυτα από τον αγκώνα και κάτω την ξεκλείδωσα, σπρώχνοντάς την ελαφρά.
Ένα ελαφρύ τρίξιμο ακούστηκε με το πρώτο βήμα, που αρκούσε να ξυπνήσει τη μοναξιά μου για να ζήσει λίγο κι αυτή ελπίζοντας.
Με βήματα αδυναμίας περπάτησα, ακούγοντας τον ήχο των δικών σου ανάλαφρων βημάτων, ακούγοντας την καρδιά που είχε τον ήχο του πόθου.
Είναι όμοιος με της υπόσχεσης, του όρκου, της λαχτάρας, της επιθυμίας, του έρωτα, της νύχτας, του πολέμου, το δάγκωμα του μήλου.
Αυτός ο ήχος μοιάζει με ανταύγεια, με ουράνιο τόξο μετά από βροχή.
Με αυτόν τον ήχο δεν κοιμάται καμία αίσθηση.
Καμία αίσθηση δεν μπορεί να κλειδωθεί, κανένα όνειρο δεν μπορεί να κατρακυλήσει από τον έβδομο ουρανό.