Η ψυχή της βρισκόταν συνεχώς σε μια έντονη φουρτούνα. Όλα τα έβλεπε μαύρα! Όλα για αυτήν δεν είχαν χρώμα! Από τα ρούχα που φορούσε (πάντα υπέρηχε το μαύρο) καθώς και από τα υπόλοιπα αντικείμενα που υπήρχαν στο δωμάτιο της.
Διαγνωσμένη εδώ και χρόνια με κατάθλιψη, αφέθηκε στη μονοτονία και τη θλίψη της. Τα χρώματα χάθηκαν από τη ζωή της λες και είχαν μετακομίσει από αυτήν και έφυγαν για πάντα μακριά!
«Που τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά;», μονολόγησε και άφησε το μυαλό της να συνεχίσει το ταξίδι πίσω στο παρελθόν της, «...ίσως αυτό έπρεπε να το είχα κάνει εδώ και καιρό», διερωτήθηκε, «...όμως ποτέ δεν είναι αργά», πρόσθεσε στον εαυτό της με σιγουριά που άρχισε να τον πιέζει να συνεχίσει αυτό που πήγαινε να αρχίσει! Με το δεξί της χέρι σκούπισε τα πρώτα δάκρυα από τα ήδη κόκκινα υγρά της μάτια.
Θυμήθηκε το γιατρό της, τον ψυχίατρο για την ακρίβεια, που είχε πει κάποτε στη μάνα της ότι έχει εγκλωβιστεί στις σκέψεις της. Η ίδια χαμογέλασε. Μια ζωή εγκλωβισμένη! Πότε στις σκέψεις της, πότε στις πράξεις της και τις αποφάσεις της. Και τώρα που μεγάλωσε πάλι εγκλωβισμένη ήταν στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της κλεισμένη να κοιτάζει έξω από το παλιό γυάλινο κλειστό παράθυρο. «Η ζωή μου όλη εγκλωβισμένη είναι», φώναξε. Πράγματι έτσι ήταν! Από τον καιρό που γεννήθηκε θυμάται τον εαυτό της να είναι πάντα εγκλωβισμένη. Πρώτα ήταν το σχολείο εγκλωβισμένη στην εικόνα του καλού και άριστου μαθητή που απαιτούσαν οι γονείς της. Εγκλωβισμένη συνέχιζε να είναι και στο λύκειο να πετύχει, να ικανοποιήσει τους στόχους, όχι μόνο των γονέων της, αλλά και όλων των άλλων που απλόχερα επένδυαν σε αυτήν, χωρίς κάνεις να τη ρωτήσει πραγματικά τί ήταν αυτό που ήθελε και ονειρευόταν! Κατάφερε όμως να τους βγάλει ασπροπρόσωπους καταφέρνοντας να περάσει στο καλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας και μάλιστα στην πιο δημοφιλή σχολή! Όλοι τους ήταν χαρούμενοι εκτός από την ίδια, που ένοιωθε μια από τα ίδια ξανά και ξανά εγκλωβισμένη! Η ίδια ποτέ της δεν είχε ικανοποιήσει το δικό της εγωισμό! Πάντα ήταν εκεί για να ικανοποιεί τους άλλους! Έτοιμη στη συνέχεια για το πανεπιστήμιο, να σπουδάσει, να γίνει μια καλή λογίστρια για να μπορεί μετά με «αξιοπρέπεια» να παρακαλεί γνωστούς και άγνωστους για μια θέση, ίσως και ασήμαντη! Εγκλωβισμένη στα κιλά της, «πρέπει να κάνεις επειγόντως δίαιτα» της ανακοίνωσε μια μέρα η μάνα της. Το αποδέχτηκε χωρίς να μπορέσει να αρθρώσει τίποτα γιατί πάσκιζε εγκλωβισμένη ανάμεσα σε ζυγαριές και νερόβραστα φαγητά, όπως τη νερόβραστη ζωή που ζούσε. Συνέχιζε να είναι εγκλωβισμένη και στη δουλειά της, στην υπεράκτια εταιρία που δούλευε, που την εγκλώβισε, για την ακρίβεια, να δουλέψει η οικογένειά της εκεί προσπαθώντας να δίνει συνεχώς τον καλύτερό της εαυτό για να μπορεί να πάρει μια μέρα την προαγωγή, για ένα καλύτερο μισθό που φυσικά ούτε το ένα ούτε το άλλο πήρε ποτέ της.
Ένιωθε ότι πνιγόταν, ότι ο αέρας της τελείωνε! Το μυαλό της άρχισε να παίρνει ανάποδες στροφές! Ήταν ίσως η πρώτη φόρα που κατάλαβε ότι τελικά δεν ήταν ο εαυτός της. Δυστυχώς τόσο καιρό, τόσα χρόνια δεν είχε το χρόνο να σκεφτεί τί της συνέβαινε.
Την είχε πιέσει αρκετά και ο Μάριος, το αγόρι της, που τόσο πολύ την είχε εγκλωβίσει, που ούτε να αναπνεύσει μπορούσε! Πού να μπορέσει να σκεφτεί με καθαρό μυαλό! Μόνο έβλεπε και άκουγε! Εδώ τα πράγματα και αν ήταν δύσκολα! Ένα χρόνο μαζί και άρχισαν οι μπηχτές για επισημοποίηση. «Πως είχα μπλέξει έτσι;», διερωτήθηκε και συνέχισε «...πάλι δικό μου λάθος;». Αναστέναξε «...γιατί να πρέπει να φορτωθώ ευθύνες, οικονομικά βάρη, παιδιά και αδιέξοδα». Και τι δεν θα έδινε να μάθει τελικά τί είχαν όλοι οι άλλοι μέσα στο κεφάλι τους! Σκέφτηκε τη μάνα της που και αυτή την εγκλώβισε ρίχνοντάς της συχνά και αυτή τα υπονοούμενά της «...πρέπει να παντρευτείς παιδί μου, ως πότε θα είμαι γερή να σε φροντίζω;». Τί ακριβώς έφταιξε που ήταν μόνο 29 χρόνων εγκλωβισμένη; Υπάκουσε και παντρεύτηκε. Πώς είχε μπλέξει, αλήθεια, έτσι τη ζωή της. Λίγο αργότερα ήρθε και η διάγνωση από τους ειδικούς: «κατάθλιψη». Ήδη είχαν φανεί από καιρό τα πρώτα συμπτώματα! Κλείστηκε στον εαυτό της, δεν ενδιαφερόταν για τη δουλειά, ούτε για το σπίτι της, πόσο μάλλον για τον Μάριο, ο οποίος στην προσπάθειά του να μην εγκλωβιστεί και αυτός από την ίδια, την παράτησε φεύγοντας, ενώ στη συνέχεια βρήκε και κάποια άλλη για να συνεχίσει τη ζωή του ανενόχλητα, μα προπαντός ελεύθερος και απεγκλωβισμένος σε σχέση με αυτήν που συνέχιζε να παραμένει εγκλωβισμένη! Για πόσο ακόμα θα άντεχε να είναι εγκλωβισμένη; Για πόσο καιρό ακόμα θα ελπίζει για κάτι καλύτερο; Αφού όλα αυτά που αγωνιζόταν μια ζωή και εγκλωβιζόταν συνεχώς για να τα έχει, τα είχε είδη χάσει από καιρό! Η ίδια ένιωθε τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, έτοιμη για να απεγκλωβιστεί από όλα αυτά τα βαρίδια που την πίεζαν τόσα χρόνια μη μπορώντας να αντιδράσει!
Ναι ακριβώς έτσι για πρώτη φορά θα άφηνε την ψυχή της να απεγκλωβιστεί! Τώρα ήταν για πρώτη φόρα σίγουρη γι' αυτό που θα έκανε!

_

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!