Δεν ξέρω τι συνέβη και πως βρέθηκα εδώ. Δεν μπορώ να θυμηθώ, όλα μοιάζουν τόσο θολά. Λες και κάποιος θέλησε να με αποπροσανατολίσει. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό με απόκοσμο φωτισμό, φαίνεται σα να το σκηνοθέτησαν για να μην έχεις εικόνα του τι υπάρχει ξεκάθαρα γύρω σου. Ένα μακρόσυρτο βουητό απλώνεται στο δωμάτιο χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω αν προέρχεται από κάπου. Η καρδιά μου χωρίς να το καταλάβω ανεβάζει τους παλμούς της. Ψάχνω δειλά το χώρο μα τίποτα δεν προδίδει από πού ήρθα, το μόνο που βρίσκω είναι μια πόρτα. Σιδερένια. Μοιάζει πελώρια και επιβλητική. Στην όψη της το βήμα μου τρεμοπαίζει. Θέλω να προχωρήσω μα τα πόδια μου έχουν κολλήσει στο πάτωμα. Αναρωτιέμαι τι συμβαίνει και αυτόματα η περιέργεια μου μετατρέπεται σε φόβο. Προσπαθώ να αφουγκραστώ κάποιον ήχο μα τίποτα, μονάχα εκείνο το βουητό. Ο φόβος μου μεγαλώνει και το σώμα μου μικραίνει. Χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι κουλουριασμένη στο έδαφος κι εκεί ανακαλύπτω μια σπίθα φωτός. Το μόνο που αντικρίζω είναι η χαραμάδα της πόρτας αλλά πριν προλάβω να πάρω το βλέμμα μου καταλαβαίνω πως κάποιες στιγμές το φως φεύγει. Σαν κάποιος να περιμένει πίσω της. Ένιωθα κάθε ψήγμα αισιοδοξίας μου να σβήνει όταν μου πέρασε από το μυαλό. Βρίσκεται εκεί και με περιμένει, αναρωτιέται πότε θα κάνω το λάθος για να εμφανιστεί. Πότε θα είμαι έτοιμη για να πάρει τη θέση μου και να κομματιάσει όσα έχτισα σε μια στιγμή. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξεφύγω, να προλάβω πριν χρειαστεί να μαζεύω τα κομμάτια μου. Όσο και αν λέει ότι με νοιάζεται με τρομάζει ο τρόπος και η αποφασιστικότητα που γκρεμίζει τα πάντα γύρω. Σα να μην αξίζω να κάνω ένα λάθος, κανένα στραβοπάτημα. Το βήμα κάτω από την πόρτα μοιάζει τώρα να επιταχύνεται, λες και έχει καταλάβει τις σκέψεις μου και ανυπομονεί. Η ανάσα μου γίνεται γρήγορη, το άγχος μου με κυριεύει όλο και περισσότερο. Πρέπει να υπάρχει έξοδος, από κάπου ήρθα, πρέπει απλά να βρω από πού. Σηκώνομαι και ψηλαφίζω τους τοίχους όμως όσο περνάει η ώρα όλο και πιο ξεκάθαρο φαίνεται να είναι, μέχρι που φτάνω πάλι στην αρχή. Αντιμέτωπη με αυτό που με τρομάζει περισσότερο, τον ύψιστο, τον πιο μεγάλο φόβο. Μοιάζει αδύνατο μα πρέπει να βρω το θάρρος. Αν είναι όνειρο πρέπει να ξυπνήσω, μα αν δεν είναι κάτι πρέπει να σκεφτώ. Δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου παρακαλώντας βουβά να μην πονέσω ακόμη μια φορά. Αν μείνω εδώ θα χάσω τα λογικά μου και αν ανοίξω την πόρτα φοβάμαι πως δεν θα καταφέρω να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου. Μια ζωή θυμάμαι να κάνω όνειρα, σχέδια, πράγματα που ίσως με πάνε ένα βήμα παρακάτω, και πάντα ήταν εκεί να περιμένει τη στιγμή που θα κάνω το λάθος για να μου θυμίσει πως δεν επιτρέπεται. Να με κάνει να αισθάνομαι πως δεν έχω άλλο κουράγιο να προσπαθήσω. Πρέπει κάτι να κάνω, να με καταλάβει. Να δείξω πόσο πονάω όταν εμφανίζεται. Να πάψω να φοβάμαι. Να φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Οφείλω να προσπαθήσω. Πρέπει να καταλάβει, να με αγαπήσει όπως είμαι. Το πήρα απόφαση, θα ανοίξω.

_

γράφει η Νικολέττα Κριαρά – Λάμπρου