ΟΙ ΑΛΙΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ
Χρεωθήκαμε επίφοβα να ζούμε
σε καταφύγια παραδομένα
στη μανία της θάλασσας.

Φιλούμε το κύμα
για να πιάσουμε στεριά κάθε πρωί
καθώς ο ήλιος ανοίγει διάπλατα τα μάτια του στον κόσμο.

Πάμε με τον καιρό και με λαχτάρα
ανεπιτήδευτοι
στοχαστικοί
μέχρις ότου ο λυρισμός της σελήνης
αποκοιμίσει το νου και το σώμα.

Αρχικά ναυαγοί
έπειτα επιζήσαντες
οι αλιείς του παρόντος.

ΟΙ ΧΘΕΣΙΝΕΣ ΔΡΟΣΟΣΤΑΛΙΔΕΣ
Δε νυχτώνει
παρά μόνο
για να εκπνέονται
οι χθεσινές δροσοσταλίδες
φιλιών
βλεμμάτων
πληγών.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
…Κι έφτασε σ’ ένα βάθος η σκέψη του
που άκουγε μόνο αντίλαλους
απορίες επί δύο
αινίγματα επί δύο
λύσεις επί δύο
κι αυτός ο χειμώνας σπούσε στα δύο σαν καυσόξυλο…

ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΥ
Από δρόμους διάφανους περνούσε η νιότη μας
γλιστρούσε η ζωή μέσα στα σύννεφα
κι εκεί που δε μιλούσαμε για τέλος
θύματα εμείς του αντικατοπτρισμού.

_

γράφει η Πόπη Κλειδαρά