Κι είναι κι εκείνα τα παλιά μας στέκια
που ερωτευμένοι χαράξαμε τα αρχικά μας
στο πόδι ενός από τα ξύλινα τραπέζια τους.
Που τραυματίσαμε μια ψάθινη καρέκλα
από ανία γρατζουνώντας την,
ή κάποια άλλη φορά, το μαξιλάρι της
με κόκκινο κρασί λεκιάσαμε ανεξίτηλα.
Κι είναι κι εκείνα τα παλιά μας στέκια
που με τα δάκρυα μιας ήττας, κάποτε
συμβάλλαμε στο τόσο δα
στην υγρασία του χώρου τους
και ξεφυσώντας τον καπνό από το τσιγάρο μας
στην αποπνικτική ατμόσφαιρά τους.
Κι είναι κι εκείνα τα παλιά μας στέκια
σαν άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες
που έρχονται, εικόνες αναλλοίωτες
να σπείρουν φευγαλέα την ψευδαίσθηση
πως τάχατες μπορούμε αν θελήσουμε
να επιστρέψουμε ξανά στην αθωότητα.
_
γράφει η Κατερίνα Επιτροπάκη
0 Σχόλια