Είναι και εκείνοι οι άνθρωποι…
Που γράφουν δυνατά μέσα στην ψυχή σου και πάνω στην καρδιά σου.
Που σε αναστατώνουν με το βλέμμα τους, μ’ ένα άγγιγμα μ’ ένα χάδι.
Έρχονται σαν σίφουνες και στροβιλίζουν τα φύλλα σου,
σε ξυπνούν απ το λήθαργο που βρίσκεσαι.
Σε δροσίζουν με τα φιλιά τους καταμεσής του καλοκαιριού.
Σου τραγουδούν το τραγούδι της άνοιξης και του έρωτα,
συνοδευόμενο με την μουσική της άρπας.
Ακολουθείς τον ρυθμό μαγεμένη, γοητευμένη, παραδομένη.
Μονάχα χορεύεις , αφήνεις την ψυχή σου να γευτεί τον μοναδικό τούτο χορό,
ξεχνάς για λίγο τη λογική και απλά αισθάνεσαι.
Η πρωινή δροσοσταλιά του φιλιού τους σου δίνει ζωή.
Η μεθυστική του γεύση σε συνεπαίρνει.
Μα εκείνο που που σε αιχμαλωτίζει είναι ο τρόπος που σε διεκδικούν.
Δεν διστάζουν να σε πολιορκήσουν, να γίνουν στα μάτια σου παιδιά, να σου ξεγυμνωθούν.
Μάλλον αυτό πιστεύεις εσύ, πως ξεγυμνώνουν την ψυχή τους.
Γιατί όταν καταφέρουν να κερδίσουν την δική σου ψυχή,
αποχωρούν αθόρυβα. Τυλιγμένοι σε μια σιωπή,
μ’ ένα πέπλο ησυχίας αφόρητης.
Το μόνο πράγμα που ακούς, είναι ο αντίλαλος σου και ένα τεράστιο γιατί.
Για το οποίο ποτέ δεν παίρνεις απάντηση.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, έρχονται με θόρυβο σαν διεκδικητές
και αποχωρούν αθόρυβα σαν κλέφτες!!!