Είδα ασυνήθιστα πράγματα σε τούτη εδώ τη ζωή. Και σήμερα που χάθηκα για λίγο σε μια στάλα της, σκοτείνιασε ο ουρανός και οι θύμησες σωριάστηκαν στα πόδια μου.
Δεν έκανα περιττές διαδρομές. Έτρεξα αμέσως στην πλατεία της άνοιξης, εκεί που έρχονται και φεύγουν τα τρένα. Τώρα πια δεν έχω λόγο να φοβάμαι, είναι πολύ αργά. Ακάνθινο στεφάνι φόρεσα κι έφτασα ως εδώ, στεφάνι που στάζει αίμα.
Μια καταιγίδα δάκρυα σκόρπισε την απελπισία μου και τη θύμηση που με συνόδευε μελαγχολικά. Το μυαλό μου ούρλιαζε, η σκέψη μου έψαχνε γωνιά να ζεσταθεί, πριν την τυλίξει η παγωνιά και η καταχνιά της πόλης. Χόρευε και στροβιλίζονταν μέχρι τελικής πτώσεως.
Και τότε έγειρε πάνω στο πονεμένο σύννεφο να ξαποστάσει.
Μια μέρα βροχερή ήταν του Μάη και σε βρήκα να στέκεις εκεί στη μέση της πλατείας. Το βλέμμα μου άγγιξε τη σιωπή της ερημιάς σου. Έπιανα στην ψυχή μου τη σκέψη σου καθώς βάδιζες μόνος κι αδιάφορος ατενίζοντας το σταθμό των τρένων.
Τόσος κόσμος κι εμείς μόνοι μας, να σπάει το κεφάλι μας η σιωπή και να αναλογιζόμαστε τα φεγγάρια που έφυγαν. Πού πήγαν άραγε;
Δίπλα στους άλλους μ’ ένα πόλεμο στο μυαλό μας, ψάχναμε τον κόσμο, μα αυτός ταξίδευε.
Όλα θα περάσουν, μου έγνεψες, και ο πόνος και η θλίψη. Τόσο δρόμο κάναμε να φτάσουμε ως εδώ, κάποτε οι άνθρωποι θα μας νιώσουν. Και τότε άπλωσες τα χέρια σου στον ουρανό, μου είπες να διαβούμε μαζί τις αναμνήσεις κι εγώ έτρεξα κοντά σου. Ακολουθούσαμε τα βήματα της μοναξιάς που σέρνονταν σε χλωμές όψεις, χαραγμένα πρόσωπα και ζωής αναφιλητά. Κι η βροχή άρχισε το τραγούδι της, μα τόση ερημιά πώς να την ποτίσει; Οι στάλες της δροσιάς στο πρόσωπό σου στην καυτή σου ανάσα. Κι εγώ παγιδευμένη στον κλοιό της πλατείας με τις θύμησες να με βαραίνουν.
Η βροχή δυνάμωνε, μα εσύ εκεί να αναπολείς στο παραλογισμό σου τη γλύκα των αναμνήσεων.Τα λουλούδια του Μάη μαραίνονταν, τα ‘καιγε η βροχή. Μόνο μ’ ένα θλιμμένο χάδι ξέπλυνε λίγο μαύρο απ’ τον παραλογισμό μας και τις κρύες μέρες μας.
Ξαφνικά το τρένο σφύριξε τρεις φορές στο σταθμό. Η αποβάθρα του αποχωρισμού λυπημένη, όπως και το τρένο του ονείρου μας. Εγώ κι εσύ δυο εραστές μοναχικοί, το χάσαμε το ταξίδι. Ας ξαποστάσουμε για λίγο στο σταθμό της ζωής. Κι όταν τα λουλούδια της άνοιξης ξανανθίσουν κι η μαγιάτικη δροσιά μπεί στα όνειρά μας, θα ξαναβρεθούμε στο σταθμό για να τολμήσουμε ξανά.
Γιατί τα τρένα πάνε κι έρχονται στα όνειρά μας, δε σταματούν ποτέ. Κάποιο θα ‘ναι και το δικό μας μοναχικέ μου εραστή…

_

γράφει η Ελένη Φλεμετάκη