Ενώ εγώ μεγάλωνα χωρίς παραδοξολογίες,
αυτή παρέμενε εαυτός μου ένα μικρό κορίτσι
και χωρίς νάχει αντίληψη του επιβάλλοντος νόμου
επέμενε να με συνοδεύει παντού.

Επειγόντως σκέφτηκα, επιβάλλεται, να ταξινομηθεί στα αρχεία του χρόνου
προτού προλάβουν οι συνέπειες της παραβίασης του πρέποντος.

Έτσι έσπασα όλα τα παιχνίδια της,
το εύθυμο της Αθωότητας,
την προ αμφισβήτησης Εμπιστοσύνη,
την Ζωογόνο περιέργεια,
την επιδρομή στο θαυμάσιο μυστήριο του Κόσμου
και την έκλεισα ενδότερα στο σκοτεινό δωμάτιο
του αποχωρισμού.

Στην αρχή έκλαιγε γοερά με θυμό,
μέχρι που φύτρωσαν γατίσια τα νύχια της
κι έσκαβε αυλάκια στους τοίχους.
Παρ’ όλο που πονούσα,
σκλήρυνα ηρωϊκά και δεν ενέδωσα.
Όταν κουράστηκε κι ησύχασε,
η σιωπή της βούβανε τον κόσμο
και σταμάτησε ν΄ αναγεννιέται.
Έτσι πέρασα στο ανυπόφορο.

Λίγο καιρό μετά,
όταν άρχισα να λιμοκτονώ,
με παρέσυραν κάτι βήματα άλογα και βιαστικά
αναζητώντας λίγη ζωτική παρανομία,
και σαν δεν ήταν δικά μου
με οδήγησαν πίσω στο σκοτεινό δωμάτιο του εγκλήματος.
Κατάλαβα ότι έχασα τον έλεγχο
και δεν ήξερα ούτε τι ζητούσα
ούτε τι υπεράσπιζα.
Μπήκα αθόρυβα σαν δολοφόνος που επιστρέφει.

Φυσιολογικά θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί,
αλλά η μικρή ήταν ακόμα εκεί
κι ενώ δεν μεγάλωσε σε ηλικία,
είχε ψηλώσει υπερφυσικά,
– σαν θεϊκός γόνος κάποιου άγνωστου σύμπαντος –
και με κοίταζε ήρεμη κι επιβλητική.
Με επέπληξε για την συμπεριφορά μου με σοβαρότητα και σοφία
κι απαίτησε τ΄ αγαπημένα της παιχνίδια
και την θέση της στην ψυχή μου.

Εντελώς αφοπλισμένη κι αμήχανη, έκανα ασυνείδητα βήματα άτακτης φυγής.
Τότε μίκρυνε απότομα κι έτρεξε να δρασκελίσει μαζί μου την έξοδο,
ενθαρρύνοντάς με μ΄ ένα παιδικό τραγουδάκι.
Αντέδρασα βίαια.
Της έριξα μια κλοτσιά στα μαλακά που την τίναξε στην άκρη του δωματίου.

Μ΄ έκπληξη και φόβο την είδα να μεταμορφώνεται μπροστά μου σ’ ένα χρυσαφένιο νεαρό αιλουροειδές, αποφασισμένο για μάχη. Με σταθερό βλέμμα με κοίταξε στα μάτια και γρύλισε σιγανά υμνώντας κι υπερασπίζοντας την ελευθερία του.
Έπειτα με καθησύχασε εξηγώντας μου ότι δεν τρέφεται με βία, ούτε με σάρκες, – προπάντων την δική μου -, αλλά η δύναμή του μακριά μου μπορεί να με σκοτώσει.
Με συνέστησε τέλος να μη καταδιώξω άλλο το άσπιλο συμφέρον μου.

Μετά απ’ αυτό το επεισόδιο,
επέτρεψα αμετάκλητα στον εαυτό μου τα δικαιώματά της μαζί μου
και με αρχέγονη χαρά
περνάμε τις ώρες μας στον κόσμο
ψάχνοντας τις μορφές του
με τους κώδικες των παιχνιδιών της.

_

γράφει η Ρία Σπανού