Πονάω ξένε, πονάω. Μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί τον ανέχομαι αυτόν τον πόνο, γιατί δε βάζω ένα τέλος. Ακούς ξένε, κλαίω και εχθές έκλαψα και αύριο το ίδιο θα κάνω. Αδυνατώ να προσαρμοστώ… Ποτέ δεν ταίριαξα σε αυτή τη γη. Δεν κατάφερα να ανθίσω, μαράζωσα. Είσαι το πιο κοντινό μου πρόσωπο ξένε και θα σε αποκαλώ για πάντα “Ξένε”. Οι γνωστοί φεύγουν μετά από λίγο… Οι πολύ γνωστοί ακόμα πιο γρήγορα. Εσύ όμως δε θα φύγεις, το ξέρω, έχω μάθει τα κόλπα σας πια! Θα φροντίσω να κάνω θεαματικό φινάλε. Δε θα σε απογοητεύσω. Πόνταρε σε εμένα, στη θλίψη μου, στον πόνο μου, στην αυτοκαταστροφή μου. Καθημερινά προσπαθείτε να μου αποδείξετε το πόσο άχρηστη και αχρείαστη είμαι. Αλλεπάλληλοι και αδιάκοποι αγώνες για να σας πείσω ότι δύο και δύο ίσον τέσσερα… Και μετά από κάθε μου επιτυχία να με κερνάτε, εσείς κουβαρντάδες κύριοι και κυρίες, μια νέα απογοήτευση, μια νέα ανηφόρα. Αλλά εδώ θα είμαι η τέλεια. Δε σας έχω ανάγκη, κανένας δε μπορεί να σε καταστρέψει καλύτερα από εσένα τον ίδιο. Για αυτό ξένε στηρίξου σε έμενα, πες του για μένα, θα βγεις κερδισμένος είμαι αποφασισμένη . Σε συμπάθησα βλέπεις, μη τους αφήσεις να με σταματήσουν έχει πολλά σχέδια η βασανισμένη φαντασία μου… Αύριο στις εφημερίδες θα είμαι η πρώτη είδηση, η εκκλησία θα με αρνείται, το κράτος σας θα διαγράψει την ύπαρξη μου, εσείς αγαπημένοι θα με πείτε παράφρονα για να απαλλαγείτε από τις τύψεις σας. Μα εσύ ξένε είσαι εδώ ξέρεις την αλήθεια, μη με εγκαταλείπεις, μη, μείνε εδώ… Άστο καλύτερα και έσπασε τον καθρέφτη!

_

γράφει η Φαίλεια