Πάλι τα ίδια,

μονολόγησε όπως τόσες φορές… Ξύπνησε σαστισμένη και έτρεμε σύγκορμη. Το ταξίδι της στην Ισπανία, όπου την είχε καλέσει μια πολύ καλή της φίλη, δεν μπόρεσε να την ηρεμήσει…

Έλα εδώ καλή μου να χαλαρώσεις λίγο. Έχεις πιεστεί πολύ τελευταία. Θα βοηθηθείς να δεις πιο αντικειμενικά τα πράγματα, πιο αποστασιοποιημένα και ενδεχομένως να αποφασίσεις τι θέλεις ή τι πρέπει να κάνεις”, της είχε πει η πιστή της φίλη.

Το είχε πράγματι πολύ ανάγκη αυτό το ταξίδι. Και ήρθε την κατάλληλη στιγμή! Είχαν συμβεί τόσα πολλά τον τελευταίο καιρό. Τα νεύρα σπασμένα και το μυαλό χαμένο
Έπρεπε να αποφασίσει, δεν μπορούσε να το καθυστερήσει άλλο. Να ξεμπλοκάρει, να κινητοποιηθεί. Ή μαζί του ή χώρια, ή ευτυχισμένη στο πλάι του ή απλά και συνειδητά μόνη της
Το όνειρο που είχε δει το προηγούμενο βράδυ την είχε συγκλονίσει. Δεν ήταν όπως τα άλλα που είχε δει στο παρελθόν. Αυτό το θεώρησε σημαδιακό, σχεδόν προφητικό…
Κάποιος με αγαπάει πολύ, ψέλλισε. Ίσως ο φύλακας άγγελός μου, που θέλει να με προστατεύσει από άλλες συναισθηματικές εντάσεις…

Στο όνειρο πρωταγωνιστούσε αυτή και ο σύντροφός της, η μεγάλη της αγάπη. Αυτός που ήρθε τόσο ξαφνικά και εισέβαλε σαν σίφουνας στη ζωή της. Που την έκανε να αισθανθεί βαθιά τον έρωτα, να αφουγκραστεί τον ίδιο της τον εαυτό και τα θέλω της. Να δώσει, να πάρει, να συναισθανθεί, να χαθεί, να απογοητευθεί, να προδοθεί, να αρνηθεί, να απαρνηθεί…
Ο έρωτας, αυτός ο μεγάλος αφέντης της ζωής, που μάς κυκλώνει, μάς αναστατώνει, μάς ξεσηκώνει…

Το όνειρο…

Οι δυο τους μπροστά σε ένα εκκλησάκι. Όμορφο, πετρόχτιστο να βλέπει στο Αιγαίο και να αντικατοπτρίζει τα χρώματά του. Υπέροχο θέαμα! Εκείνοι χαμένοι στις σκέψεις τους… και ξάφνου να αποχωρίζεται το μικρό καμπαναριό με το σταυρό. Θεέ μου, τι εφιάλτης! Στη συνέχεια, εκείνος να προσπαθεί με αυτοπεποίθηση και σιγουριά να αποκαταστήσει την ανεπανόρθωτη ζημιά, ακουμπώντας απλά το καμπαναριό στη βάση του…

Ξύπνησε λουσμένη στον ιδρώτα. Οι δείκτες του ρολογιού δίπλα της βασανιστικά μετρούσαν την ώρα και τους χτύπους της καρδιάς της, που ένιωθε σαν να είχαν σταματήσει από χρόνια. Προσπάθησε να μαντέψει. Ήταν δεν ήταν χάραμα. Κοιτάζει με βλέμμα αγωνίας το ρολόι… Έδειχνε 6:30.Σηκώνεται από το κρεβάτι της, κάνει το σταυρό της τρεις φορές και προσεύχεται να πάρει δύναμη για μια νέα αρχή. Αναπτερώνεται η ψυχή και το ηθικό της και στο ξεκίνημα της νέας ημέρας ορκίζεται πίστη και αγάπη στον εαυτό της…

Πού θα πάει, σκέφτηκε, θα βγει ο ήλιος να ζεστάνει τις καρδιές…

_

γράφει η Σοφία Σκλείδα