Πες και καμιά αλήθεια  –ε π ι τ έ λ ο υ ς

Πες ότι ο Ουρανός είναι γαλάζιος επειδή υπάρχει

Πως γι’ αυτή ο Ήλιος λιώνει

Ότι η Σαχάρα καίει αφού την περπάτησε

Πως όταν βρέχει θρηνεί η Αφροδίτη για την τυραννική της ομορφιά

Κλαίνε οι Ποιητές που δεν έγραψαν τέτοιο ποίημα

Πέφτουν υπεραιθέριες Πέρλες και στολίζουν τον λαιμό της.

Πες ότι ο Αέρας στριφογυρίζει απ’ τα μεθύσια των ματιών της

Πως το πιο ασύλληπτο Ηλιοβασίλεμα ιριδίζεται σ’ αυτά

Χρώματα άλικα, πορφυρά, φλόγινα παίζουν βιολί και

Χαρίζουν σερενάτες στη σελήνη

Τα Φύλλα καλούν τα Μελτέμια Δεκέμβρη μήνα

Τα Δένδρα αφρίζουν σμαράγδια –απογυμνώνονται

Τα Κύματα ζαφείρια -αποκαρδιώνονται 

Ότι τρως χιόνι  και κ α ί γ ε σ α ι

Γεύεσαι βανίλια, Αύγουστο, μέλι.

Πες ότι θα γινόσουν άστεγος για να κοιμόσουν 

Στα γεφύρια των φρυδιών της

Πως τα Μάτια της σφαιροποιούν τον κόσμο  

Ότι το Στόμα της αποπνέει το καλοκαίρι του Vivaldi

Φλέγει την Ανταρκτική

Υγροποιεί τους πάγους

Θερμαίνει τα ιγκλού

Πως οι Αγκώνες της συμβολίζουν την ερωτική αιχμή

Στους ώμους της παρελαύνει αγέρωχη 

Κάθε ερωτική ιστορία καταραμένου Ποιητή

Πως τα Πόδια της τρέχουν ανελλιπώς στα καλντερίμια του μυαλού σου

Στάζουν τριαντάφυλλα, σφένδαμο, σοκολάτα.

Πες και καμία αλήθεια  –ε π ι τ έ λ ο υ ς

Μόνο μη πεις πως την αγαπάς

Στην ταχύτητα του έρωτα

Δε χωρούν επαναλήψεις.

Και αν σε ρωτήσει

«Γιατί μου τα λες όλα αυτά;»

Πες της, Ά μ ο ι ρ ε.

Ούτως ή άλλως, σε λ ί γ ο θα ξυπνήσεις.

_

γράφει η Παρασκευή Παυλίδου