Η πρόβα τζενεράλε πήγε περίφημα. Η ερμηνεία της, γι’ άλλη μια φορά, ήταν αξεπέραστη. Το κοινό είχε μείνει άφωνο. Αυτό ήταν το ζητούμενο, άλλωστε. Ένα σαστισμένο κοινό. Κάποιοι, πεσμένοι στα γόνατα, την κοιτούσαν με τα μάτια ορθάνοιχτα. Άλλοι έκλαιγαν μ’ αναφιλητά και δεν μπορούσαν να συνέλθουν. Συγκλονισμένοι. Ανατριχιασμένοι. Ζαλισμένοι… Το βέβαιο ήταν πως είχε καταφέρει ν’ αγγίξει την ψυχή τους. Τόσο βαθιά που δεν το πίστευε κι η ίδια. Σίγουρη για τον εαυτό της, υποκλινόταν ξανά και ξανά μ’ ένα χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη. Μα ήταν τόσο σπουδαία τελικά; Τώρα πια, δεν είχε καμιά αμφιβολία. Ήταν –και θα παρέμενε για χρόνια– η μόνη που δε θ’ άφηνε κανέναν ασυγκίνητο. Η κορυφαία! Η ανατρεπτική! Η πάντοτε επίκαιρη! Η διαχρονική! Η τρομερή! Η προσφορά της καταλυτική. Το έργο της θα έμενε στην ιστορία με έντονα γράμματα· κεφαλαία! Αδημονούσε για την πρεμιέρα που πλησίαζε. Η επιτυχία ήταν ήδη εξασφαλισμένη. Η ματαιόδοξη φύση της περίμενε με αγωνία τη στιγμή που θ’ άκουγε τη φοβερή, πρώτη είδηση: «Η Σειρήνα Πολέμου Είναι Η Πρωταγωνίστρια Στο Θέατρο Του Παραλόγου». Άλλωστε, αυτό ήταν το ζητούμενο. Η πρώτη είδηση. Κι ένα συντετριμμένο κοινό. Ένας κατεστραμμένος, αφανισμένος κόσμος…
_
γράφει η Στέλλα Κουρμούλη
Ανατρεπτικά καθηλωτικό κείμενο!!Συγχαρητήρια!!
Ευχαριστώ θερμά, αγαπητή Άννα!!!
Ευχαριστώ από καρδιάς την Ελένη – Χριστίνα για την εξαιρετική επιμέλεια και όλη τη συντακτική ομάδα/υπέροχη παρέα για τη φιλοξενία των κειμένων μου!
Συγκλονιστικό!!! Μπράβο σας…και η ανατροπή…δεν έχω λόγια. Και πάλι μπράβο σας!!!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, αγαπητή Σοφία! (Ο ήχος της σειρήνας πολέμου απέναντι απ’ το σπίτι μου με παγώνει κάθε φορά που την ενεργοποιούν δοκιμαστικά… ακόμα!)
Μπράβο Στέλλα!!! Πολύ καθηλωτικο και ανατρεπτικό!!
Για ακόμη μια φορά μας καθηλωσες… Μπράβο Στέλλα!!!