Σας έχει συμβεί ποτέ να διαβάζετε ένα βιβλίο και στη διάρκεια της ανάγνωσης να γίνεται τόσο ατμοσφαιρικό που να αισθάνεστε ότι κάποιος βρίσκεται πίσω σας, σάς παρακολουθεί και σίγουρα, δεν έχει αγνές προθέσεις; Να αισθάνεστε την ανάσα του στο σβέρκο σας και να παγώνετε από το φόβο καθώς συνειδητοποιείτε πως οι χειρότεροι φόβοι σας έχουν γίνει πραγματικότητα; Αυτό ακριβώς ένιωσα με το συγκεκριμένο βιβλίο του αγαπημένου Αύγουστου Κορτώ, όχι μόνο όμως αυτό, καθώς συνάμα ένιωσα την απόλυτη οδύνη που μπορεί να βιώσει μια οικογένεια ύστερα από την απώλεια του μοναδικού προσώπου που δε θα ευχόταν ποτέ να πάθει κάτι. Για όλους αυτούς τους λόγους είμαι τόσο έντονα συναισθηματικά φορτισμένη από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, παρόλο που έχει περάσει καιρός από τότε που έκλεισα και τη τελευταία σελίδα, που δε ξέρω αν θα είμαι αντικειμενική στην άποψή μου, καθώς στον Κορτώ έχω μεγάλη αδυναμία ούτως ή άλλως. Θα προσπαθήσω ωστόσο να κρατήσω μια πιο αποστασιοποιημένη στάση κρίνοντας το σαν οποιοδήποτε άλλο βιβλίο-λίγο δύσκολο αλλά θα τα καταφέρω.

Μετά το εξαιρετικό ”βιβλίο της Κατερίνας” που κέρδισε αναγνώστες και βιβλιοκριτικούς δε πίστευα ότι θα κατόρθωνε να γράψει κάτι ακόμη καλύτερο που να καταφέρει να συνδυάσει την απίστευτη καταγραφή της ψυχολογικής κατάρρευσης  αλλά και το συνδυασμό ενός περιβάλλοντος που κινείται μεταξύ πραγματικού και φανταστικού χωρίς να διευκρινίζεται μέχρι το τέλος ποιο τελικά υπερισχύει. Η αποτύπωση στο χαρτί ουσιαστικά της ψυχής ενός ατόμου που να σε κάνει να αισθάνεσαι ότι τον έχεις απέναντι σου και σου αποκαλύπτει ό,τι τον βασανίζει και τον κάνει να ψυχορραγεί χωρίς να έχει τη δύναμη να αντιδράσει είναι συγκλονιστική. Μόνο ένας άνθρωπος που έχει πονέσει τόσο πολύ αλλά και έχει μελετήσει την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση μπορεί να σου μεταδώσει αυτά τα συναισθήματα. Μετά από αυτό μπορώ μετά βεβαιότητας να πω ότι είναι ένας από τους καλύτερους ψυχογράφους στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία.

Η ιστορία πραγματεύεται τις τελευταίες μέρες του διαλυμένου γάμου του Χάρη και της Νόρας οι οποίοι φυτοζωούν ύστερα από τον αιφνίδιο θάνατο του 6χρονου γιου τους Άγγελου. Κάποια στιγμή ο Άγγελος τους επισκέπτεται στον ύπνο τους και τους υπόσχεται ότι θα επιστρέψει κοντά τους αν γυρίσουν στο τόπο της στερνής τους παραθέρισης και προβούν στην υπέρτατη θυσία. Στη προσπάθεια τους να κάνουν μια ύστατη απόπειρα να έχουν κοντά τους πάλι το παιδί τους διαπιστώνουν ότι το φράγμα μεταξύ φύσης και πραγματικού έχει καταρρεύσει, ότι όνειρο και εφιάλτης απέχουν ένα μόνο βήμα και πραγματικότητα και φαντασία ίσως να συνυπάρχουν. Ή μήπως όχι;

Χωρίς να δώσω περισσότερα στοιχεία για την υπόθεση θεωρώ ότι είναι από πολλές απόψεις ένα απίστευτο  βιβλίο. Ο Αύγουστος έγραψε κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ό,τι έχει γράψει μέχρι τώρα, εστιάζοντας αφενός στην εξαιρετική απόδοση της ψυχολογίας δύο ανθρώπων που ενώ αγαπιόντουσαν τόσο πλέον δεν αντέχουν ο ένας τον άλλο, αποκαλύπτοντας σταδιακά πτυχές του εαυτού τους που κρατούσαν καλά κρυμμένες αλλά και στη διαμόρφωση ενός  κλίματος που συνδυάζει το απόκοσμο και το μυστήριο με τη πραγματική ζωή. Ίσως ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων εκ πρώτης όψεως να μην ακούγεται ιδιαίτερα δελεαστικός στο να αγοράσει κάποιος το βιβλίο. Όμως ο συγγραφέας κατάφερε να το γράψει από μια οπτική που σε κάνει να θες να μάθεις τη συνέχεια, τί πραγματικά συμβαίνει και αν θα επέλθει τελικά η λύτρωση. Η παρουσία του μεταφυσικού στοιχείου αποδίδεται με τρόπο που δεν ξενίζει αλλά παρουσιάζεται ως κάτι φυσιολογικό.

Θα μπορούσα να πω πολλά περισσότερα καθώς όπως προείπα τα συναισθήματα μου δεν έχουν ακόμη καταλαγιάσει, το σίγουρο είναι πάντως ότι με συγκλόνισε. Δε ξέρω τι περίμενα να διαβάσω, όμως είχε πολύ καιρό να με συνεπάρει τόσο ένα βιβλίο. Ατμοσφαιρικό και διδακτικό οδηγεί σε ένα ταξίδι ψυχής και νου που δε θα αφήσει κανένα ασυγκίνητο. Όσοι δεν έχετε ανακαλύψει ακόμη τον Αύγουστο Κορτώ ας σπεύσετε, θα σας κερδίσει από τη πρώτη σελίδα.

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου