Μόλυβος 17/01/2015

Αγάπη μου,

τα μερόνυχτα περνούν με μάτια δακρυσμένα,
ξεφλουδίζοντας αναμνήσεις
χωμένες στο μαύρο σεντούκι του μυαλού μου.
Ψαρεύω χωμένος στην άβυσσο των σκέψεων
το χαμόγελό σου
και κάπου εκεί, μες στο σκοτάδι
ξυπνώ αλαφιασμένος φωνάζοντας το όνομά σου.

Τα βράδια με πιάνει τρέμουλο,
όπως τότε…
μόνο που τώρα δεν ξέρω τον τρόπο!
Τότε ήταν η σκόνη η λευκή,
τώρα είναι το άπιαστο όνειρο.
Πώς να ξεφύγω;
Δυο μάτια – τα δικά σου –
με κυνηγούν,
και οι μέρες μακραίνουν επικίνδυνα
από την απουσία σου.

Η ελπίδα μου χάνεται μέσα στο χρόνο
και το κορμί μου αφυδατώθηκε
μακριά απ’ τα χάδια σου.
Περίσσεψε ένα άδειο πουκάμισο,
βουτηγμένο ακόμη στ’ άρωμα σου,
το φυλώ στην ντουλάπα ατσαλάκωτο
να θυμίζει…
Ο έρωτας θέλει γύμνια
και ‘γω ξεγύμνωσα κάθε συναίσθημα
και στο χάρισα,
θυσία στο βωμό της αγάπης σου.
Αντάλλαγμα, πεταμένο στο πάτωμα,
να το σκορπάς με μανία.
Ακόμα θυμάμαι το βλέμμα σου,
όταν μου ψέλλισες το αντίο
και άπλωσα τα χέρια ξερά,
σε στάση προσευχής ζητιανεύοντας
την αγκαλιά σου.
Θύμα μιας αγάπης,
που ξεφούσκωσε μια νύχτα
κάτω απ’ το θλιμμένο φεγγάρι,
που έμοιαζε να συμμερίζεται τη θλίψη μου.

Και έσταζαν τ’ αστέρια πόνο…
Και έσταζαν τα μάτια μου δάκρυα…
Και έσταζε η ψυχή μου φαρμάκι…
και…
έμεινα μόνος.

Τώρα πια έχει στεγνώσει η ανάσα μου.
Ραμμένο στόμα
μουγκρίζει από πόνο
και το κορμί έρπεται στο πάτωμα.
Πληγωμένο ζώο αιμορραγεί
και τα δάκρυα μουσκεύουν
τη γύμνια μου.

Αγάπη μου,
δε θέλω να σε κουράσω άλλο,
δε θέλω τίποτα,
μου τα έδωσες όλα…
το μόνο που ζητώ
είναι μια φωτογραφία,
– τις έκαψα όλες για να ζεστάνω
τις κρύες νύχτες τις μοναξιάς –
μια φωτογραφία να ζεσταίνει τους φόβους
και την ανασφάλεια
σε κάθε τρέμουλο.
Μια φωτογραφία
για να κρατά ζωντανό
ό,τι θάφτηκε μέσα στις ενοχές.

Σ’ αγαπώ,
όσο κρατάς την ψυχή μου ακόμη στα χέρια σου.

γράφει η Σταματία Βλάγκα