Επτά παρά πέντε σχεδόν το πρωί και η σκέψη ταξιδεύει στο γνώριμο μέρος της καρδιάς σου.

Σε παροτρύνει να συνεχίσουμε σε απάτητα και αλαργινά μονοπάτια της αγάπης.

Εκεί που οι εκλεκτοί ποιητές και εραστές της ζωής συναθροίζονται και συνεγείρονται!

Εκεί που οι αληθινές και παράφορες αγάπες ζουν στο έπακρο.

Εκεί που τα δάκρυα στερεύουν και χαρίζουν ροή μονάχα στο χαμόγελο ευτυχίας 

και  του έρωτα!

Μοναδικέ μου, εσύ που άνοιξες την πελώρια αγκαλιά σου.

Εσύ που στην θωριά μου έγινες από πένθιμος, νηπενθής!

Επτά και πέντε… ο χρόνος μαζί σου χάνει την αξία του και όλα γίνονται εύθυμα.

Η απουσία σου πια είναι γλυκιά προσμονή, αέρινη μα τόσο έντονη παρουσία.

Γιατί η αγάπη όταν ριζώνει ,αφαιρεί κάθε αίσθημα πόνου και πίκρας.

Απλώνει ολάνθιστα  κλαδιά, με ευωδιές που ξεσηκώνουν όλες τις αισθήσεις,

αυτές που σε κάνουν να θες όλο και πιότερο να ζήσεις!

Επτά και είκοσι, να ήμουν δίπλα σου και να σε κανάκευα.

Να ήμουν τώρα δα μες της θάλασσας το νερό ,αγαπημένη σου, όπως δεν έχω υπάρξει ποτέ!

Να ήμουν η κυρά σου και βασίλισσα σου.

Να ήμουν στο χρόνο δραπέτης και να ζούσα από την αρχή μαζί σου, σε άλλη διάσταση! Να ήμουν τα πάντα σου!

Μονάχα εσύ και εγώ. Η άδολη αγάπη, ο ποιητής και η μούσα του.

Ο ήλιος και το φως. Η υπέρβαση και η αλήθεια αυτού του άχρωμου κόσμου.

Επτά στιγμές πέρασαν, επτά ζωές και τόσες ακόμα δεν φτάνουν μαζί σου.

Αλήθεια σου το είπα σήμερα; Σ’αγαπώ!

_

γράφει η Φωτεινή Πεσματζόγλου