Πόσον ερημίτη θρόνιασες μέσα μου όπ-μα του καλοκαιριού!
Ζητώ μια τάξη που δεν υπήρξε- ζητώ να μην ζητώ
Τελεσίδικα, τίποτα.
Έρχονται πάνω μου βαριοί οι ουρανοί
Κι άλλες φορές σε κρατώ στην καρδιά μου και λίγο
Γίνεται ροδαλός ο ορίζοντας.
Ποτίζω τις γλάστρες μου.
Είσαι πάντα εκεί, πίσω από κείνα που δεν λέω
Και κόβεις ένα τριαντάφυλλο μειλίχιο και πολλαπλά αθωωμένο..
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ακολουθήστε μας
Διαβάστε κι αυτά
Μια θολή σκοτεινιά κι έν’ αγέρι χλωμό θα σε φέρει, σε παντέρμη αμμουδιά της σιωπής λειτουργιά, αλισάχνης αστέρι. Θα ’μαι πίσω από ’κεί, στης σιγής τη βοή η καρδιά απαγγέλει με πάθος. Δεν θα μείνω πολύ κι έχει αρχίσει βροχή στων ματιών σου τ’ απάνεμο βάθος. Σε ξωκλήσι...
Και ύστερα από το ξάφνιασμα και την απορία, την αίσθηση απειλής και τον έκδηλο φόβο στο βέβηλο αναρώτημα για τη σκιά της πανδημίας, προσέτρεξαν ομόλογοι οι πρεσβευτές της γνώσης, της συγκροτημένης σκέψης και επώδυνης αλήθειας, ως ώριμη ανάγκη των καιρών και της...
Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.
όμορφα λόγια Στρατή! Καλή σου μέρα…
Γειά σου Μάχη-
Ευχαριστώ!