Για πρώτη φορά περίμεναν όλοι εναγωνίως να ξυπνήσει, να της ευχηθούν για τα γενέθλιά της. Τη φίλησαν γλυκά και οι ευχές τους ήταν τόσο ζεστές και αληθινές που συγκινήθηκε. Την έκαναν τόσο ευτυχισμένη που έλαμψε το πρόσωπό της. Αμέσως μετά αποχώρησαν βιαστικά, για να πάει ο καθένας στις δουλειές του. Αργοπορημένη και η ίδια ντύθηκε στα γρήγορα και έφυγε. Στο απέναντι μπαλκόνι καθόταν η περίεργη και αντιπαθητική γειτόνισσά της. Μόλις που πήγε να στρέψει το βλέμμα της αλλού για να την αποφύγει, αλλά δεν πρόλαβε. “Καλημέρα, χρόνια πολλά”, της φώναξε δυνατά. Μάλλον θα είχε παραισθήσεις η καημενούλα. Και όμως απευθυνόταν σε αυτήν, αφού επανέλαβε για ακόμη μια φορά. Από ευγένεια την ευχαρίστησε και εξαφανίστηκε. Φτάνοντας στην εργασία της την περίμενε το αφεντικό και αφού πρώτα την καλημέρισε μετά της ευχήθηκε. “Θυμάται τα γενέθλιά μου; Αν είναι δυνατόν”. Βρε μήπως ήταν η ημέρα της παγκόσμιας καλοσύνης και δε το γνώριζε; Δεν εξηγείται αλλιώς. Ξαφνικά ακούει καμπανάκια. Γνώριμος ήχος. Το κουδούνι της πόρτας. Η μικρή είχε ξεχάσει τα κλειδιά της. Την ίδια την είχε πάρει ο ύπνος. Το ημερολόγιο έδειχνε την ημερομηνία των γενεθλίων της. Κανείς δεν της ευχήθηκε, κανείς δε τη θυμήθηκε. “Ευτυχώς που υπάρχουν και τα όνειρα!”

_

γράφει η Βάσω Καρλή