Ανάμνηση: η επαναφορά στη μνήμη ενός συμβάντος

Φαντασίωση: η κατασκευή ενός γεγονότος εκείνη τη στιγμή

Κάτι άλλο που μου έρχεται τώρα στο νου είναι το εξής:

ενώ η πράξη της ανάμνησης, είναι, πιστεύω, μια εσωτερική λειτουργία που απαιτεί όλη την προσοχή μας και τη συγκέντρωση σ’ αυτό που θέλουμε να επαναφέρουμε στον χώρο του συνειδητού, το περιεχόμενο αυτών των αναμνήσεων απαρτίζεται από πράγματα του περιβάλλοντός μας (τοπία, άνθρωποι).

Ποτέ δε φέρνω στη μνήμη μου τον εαυτό μου, όπως αντέδρασε ψυχικά σε μια δυστυχία. Εννοώ το τι αισθάνθηκε (μνήμη αισθήσεως). Ίσως το αποφεύγω συνειδητά, γιατί μου είναι κάτι δυσάρεστο. Προτιμώ να θυμάμαι ευχάριστες στιγμές.

Τώρα, όσον αφορά τον χώρο της φαντασίωσης, σχεδόν πάντα οι φαντασιώσεις μου συνδέονται με άλλα πρόσωπα.

Θα ’λεγα όμως ότι στην περιοχή των φαντασιώσεων οι «δυσάρεστες στιγμές» είναι το ίδιο ευπρόσδεκτες με τις «ευχάριστες». Δεν μου είναι αποκρουστικό να πλάσω στο μυαλό μου μια σκηνή πόνου. Και δω όμως πάντα η σκηνή διεξάγεται μεταξύ δύο ατόμων. Ποτέ δεν έχω φανταστεί πως θα βίωνε ο εαυτός μου μόνος την τάδε κατάσταση. Ίσως αποφεύγω (πάντως όχι συνειδητά) να πλάσω στο μυαλό μου καταστάσεις που να ζω μόνο εγώ (ή να θυμηθώ στην τάδε περίπτωση πόσο είχα κλάψει, ουρλιάξει), όχι από φόβο μήπως πονέσω αλλά γιατί αυτή η μοναχική βίωση του πόνου είναι ένα καθημερινό συμβάν, γιατί σε κάθε ανάμνηση ή φαντασίωση καραδοκεί ο πόνος τής (ηθελημένης;) μοναξιάς, της εγκατάλειψης, όπου άλλωστε τα παραπάνω είναι γεννήματά του (δηλαδή η ίδια η ανάμνηση και η φαντασίωση είναι πόνος, ο μοναχικός πόνος, αφού αυτός οδηγεί σ’ αυτές, δηλαδή πονάς και ξεσπάς σε όνειρα, σκέψεις).

Άρα, δεν είναι απαραίτητο αντικείμενο των αναμνήσεων και των φαντασιώσεων να είναι ο ατομικός πόνος.

–

γράφει η Βασιλική Κουτσανδριά

Το σχόλιό σας είναι επιθυμητό!