Η συγγραφέας ενός βιβλίου, που πρέπει να το διαβάσει κάθε κορίτσι και γυναίκα!

Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;

Ξεκίνησα να γράφω σε πολύ μικρή ηλικία. Από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού ονειρευόμουν να γράψω μια δική μου ιστορία. Πριν μάθω να διαβάζω, μου διάβαζε παραμύθια κάθε βράδυ η μητέρα μου και τα βιβλία γρήγορα απέκτησαν πολύ ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. Όταν ξεκίνησα να διαβάζω, δεν άργησα να γίνω βιβλιοφάγος. Και μέσα μου θέριεψε το όνειρο να γίνω κι εγώ κομμάτι αυτής της δημιουργίας, σαν συγγραφέας.

Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε το βιβλίο σας;

Το βιβλίο μου δεν ήταν ακριβώς προϊόν έμπνευσης. Ήταν μάλλον το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός ένστικτου επιβίωσης. Όταν αποφάσισα να ξεφύγω από τις διατροφικές διαταραχές ξεκίνησα μετά από χρόνια να κρατάω ημερολόγιο με τις σκέψεις μου. Με βοηθούσε πολύ να αποτυπώνω τα συναισθήματα μου γραπτά. Διαπίστωσα με έκπληξη ότι γράφοντας, όχι μόνο μπορούσα να εκτονώσω τη μελαγχολία και το θυμό μου, αλλά και να σκεφτώ μόνη μου διεξόδους από τα θέματα που με ταλαιπωρούσαν από παιδί. Κάποια στιγμή προσπάθησα να βάλω σε μια σειρά όλες μου τις αναμνήσεις, από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα, προκειμένου να ανακαλύψω όλα εκείνα τα βιώματα που με είχαν οδηγήσει στην κατάθλιψη. Αποφάσισα ουσιαστικά να γράψω τα απομνημνεύματά μου, χωρίς να σκοπεύω να τα εκδώσω. Ταυτόχρονα, για να μπορέσω να θεραπευτώ έκανα έρευνα με όποιον τρόπο μπορούσα για να κατανοήσω σε βάθος τα προβλήματά μου, από ιατρική αλλά και ψυχολογική σκοπιά. Χωρίς να το καταλάβω, όλες αυτές οι σελίδες δημιούργησαν ένα βιβλίο. Η έμπνευση μου λοιπόν, θα έλεγα ότι “προέκυψε” από την απόφαση μου να ζήσω.

Τι σημαίνει για εσάς έμπνευση;

Έμπνευση για μένα σημαίνει δουλειά. Σημαίνει πάθος για ό,τι κάνω, συστηματική πάλη, πείσμα, υπομονή κι επιμονή, θάρρος και αποφασιστικότητα. Δίχως αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει έμπνευση, δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσω, να εκπληρώσω τα όνειρά μου.

Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;

Η υπερκινητικότητά μου. Πολλές φορές είναι δύσκολο να πειθαρχήσω τον εαυτό μου και να καθίσω να γράψω. Γιατί θέλω ταυτόχρονα να ζήσω! Νιώθω μια πανίσχυρη ενεργητικότητα, η οποία πρέπει πάση θυσία να εκτονωθεί με οποιονδήποτε τρόπο. Είναι ακατανίκητος ο πόθος μου να βγω έξω στη λιακάδα, να τρέξω, να γελάσω, να χορέψω, να συζητήσω, να νιώσω ζωντανή.

Ποια μοίρα ελπίζετε για το βιβλίο σας;

Ελπίζω ότι το πρώτο μου βιβλίο θα αποτελέσει μια επανάσταση. Εύχομαι διαβάζοντάς το, οι γυναίκες να απελευθερωθούν από τις ανασφάλειες για την εμφάνιση αλλά και την προσωπικότητά τους, να σπάσουν τα δεσμά της τελειομανίας και του ελέγχου, να καταρρίψουν τα ταμπού που τις εμποδίζουν από το να φωνάξουν “είμαι εγώ!”. Εύχομαι να νιώσουν αληθινά ερωτευμένες με τον εαυτό τους, να αγαπήσουν ολοκληρωτικά κάθε μικρό κομματάκι της ψυχής τους. Γιατί τότε, φανταστείτε πόση αγάπη θα έχουν να δώσουν! Η μεγαλύτερη δύναμη της γυναίκας είναι η απεριόριστη και άνευ όρων αγάπη πού μπορεί να χαρίσει. Κι ελπίζω με όλη μου την καρδιά, το βιβλίο μου να δώσει στις γυναίκες το έναυσμα να βιώσουν αυτή την αγάπη για τον εαυτό τους, και κατά συνέπεια να δώσουν ποιοτική, γνήσια αγάπη σε όλα τα πρόσωπα στη ζωή τους πού τις κάνουν ευτυχισμένες.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Τα βιβλία που με έχουν αγγίξει και συγκινήσει είναι πάρα πολλά. Νομίζω ότι γενικά όσοι άνθρωποι διαβάζουν βιβλία από μικρή ηλικία αναπτύσσουν έντονη ευαισθησία. Πάντως η πρώτη ιστορία που μου ήρθε στο μυαλό όταν μου κάνατε αυτή την ερώτηση, ήταν “ο εγωιστής Γίγαντας” του Όσκαρ Γουάιλντ. Τη διάβασα όταν ήμουν παιδί. Και ποτέ δεν την ξέχασα…

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Την αγαπημένη μου φράση τη διδάχτηκα από τον πατέρα μου. Μου την επαναλαμβάνει κάθε μέρα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα την αξία της και τη χρησιμοποιώ κι εγώ κάθε μέρα τη ζωής μου. Είναι το “σε αγαπάω”. Όσες φορές και να το πει κανείς στα αγαπημένα του πρόσωπα, δεν είναι αρκετές. Δε μετανιώνει κανείς επειδή είπε “σ’ αγαπώ” πολλές φορές. Μετανιώνει πού δεν το έλεγε, κάθε φορά που είχε την ευκαιρία.

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Δεν μπορώ να προβλέψω πού θα με οδηγήσει η ζωή μου. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να γράψω ή να εκδώσω άλλα βιβλία. Δεν πιστεύω όμως ότι θα σταματήσω ποτέ να γράφω. Ακόμα και αν δε διαβάσει κανείς τις σκέψεις και τις ιστορίες μου, η γραφή για μένα αποτελεί ακόρεστο πάθος. Ένα πάθος που ξέρω μέσα μου, ότι όσο είμαι γερή, ποτέ δε θα σβήσει.

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

–

Δεν είμαι εγώ

Μια φορά κι έναν καιρό αποφάσισα να πεθάνω. Αργά αλλά σταθερά και χωρίς να το συνειδητοποιώ, καθώς τα χρόνια κυλούσαν, εγώ έσκαβα το λάκκο μου φτυαρίζοντας κάθε μέρα κι από λίγο χώμα, αδειάζοντας κάθε μέρα κι από λίγη ζωή. Κι όλοι έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα. Σχεδόν. Έζησα, παρά τις αδιαμφισβήτητες προσπάθειές μου για το αντίθετο. Όχι όμως καλά. Και σίγουρα όχι καλύτερα.

«Πώς έπαθες ανορεξία;» με ρωτούν κάποιες φορές. Το μυαλό μου μουδιάζει για μερικά δευτερόλεπτα. Πώς έπαθα νευρική ανορεξία; Δεν έπαθα. Στο δικό μου μυαλό η λέξη «έπαθα» δηλώνει ότι κάτι μου συνέβη τυχαία, ακούσια, χωρίς να το επιδιώξω ή να συναινέσω σε αυτό. Εμένα όμως δε μου συνέβη κάποιο ατύχημα, δεν αρρώστησα κατά λάθος. Δεν έπαθα ανορεξία. Την επέλεξα.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Μια ιστορία ενός κοριτσιού εντελώς συνηθισμένου, όπως τόσα άλλα, που βυθίστηκε στην κινούμενη άμμο χωρίς να ξέρει από πού να πιαστεί για να βγει έξω και να σωθεί. Η ιστορία μιας νέας γυναίκας πού ήταν καταδικασμένη να ζει μέσα σε μια φυλακή από καθρέφτες, μέσα στο ψέμα και στον πόνο, σε μια αυτοεξορία. Αιώνια παγωμένη, αιώνια πεινασμένη. Ολομόναχη. Εγώ η ίδια καταδίκασα τον εαυτό μου σε ισόβια απομόνωση. Εγώ αποφάσισα ότι δεν είχε καμία αξία και κανένα νόημα η ζωή μου. Εγώ αποπειράθηκα να σκοτώσω την Αναστασία. Τη μισούσα και ήθελα να πεθάνει πάση θυσία. Ξαφνικά όμως συνέβη κάτι περίεργο, κάτι απρόσμενο. Λίγο πριν τα καταφέρω, άλλαξα γνώμη.

–

Μας αφηγείται την ιστορία της ζωής της:

Με λένε Αναστασία Αντωνάκη και γεννήθηκα στην Αθήνα το 1990.

Φοίτησα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και έκανα την πρακτική μου άσκηση ως αρθρογράφος και ρεπόρτερ στη διαδικτυακή εφημερίδα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών http://www.adartes107.gr/ (Μάρτιος- Ιούνιος 2012).

Εργάστηκα παράλληλα, επί σειρά ετών, σε μικρές επιχειρήσεις σε διάφορες θέσεις.
Το 2012 εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο πριν ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Η αφορμή ήταν η ασθένειά μου – οι διατροφικές διαταραχές και η κατάθλιψη.
Η αληθινή αιτία ήταν ότι ενώ ήθελα να γίνω δημοσιογράφος και συγγραφέας, στην πραγματικότητα δεν ήθελα να σπουδάσω αλλά να δουλέψω.
Ταυτόχρονα πίστευα μέσα μου ότι δεν είχα ακόμη ανακαλύψει την καριέρα που θα ακολουθούσα συστηματικά και θα με έκανε ευτυχισμένη.
Την ανακάλυψα στα είκοσι δύο μου χρόνια, όταν δοκίμασα να διδάξω Ζumba, καθώς έτρεφα πάντα μεγάλη αγάπη για τον αθλητισμό και το χορό. Δεν έλαβα ιδιαίτερη επαγγελματική εκπαίδευση, αλλά σύντομα απέκτησα τις απαραίτητες πιστοποιήσεις προκειμένου να διδάξω σε γυμναστήρια και σχολές χορού. Με πείσμα κι επιμονή σταδιακά κατάφερα να γίνω δασκάλα μοντέρνων χορών, ανακαλύπτοντας επιτέλους την κλίση μου και μια δουλειά την οποία αγαπώ αληθινά και ακολουθώ μέχρι σήμερα. Παράλληλα εργάζομαι στην οικογενειακή μας επιχείρηση.

Το Δεν είμαι εγώ είναι το πρώτο μου βιβλίο, σίγουρα όμως όχι το τελευταίο.

Αφιερώνω την ιστορία μου στους αληθινούς της συγγραφείς – σε όλους εκείνους που την έζησαν και την έγραψαν στο πλευρό μου. Και σε όλους εκείνους που απαρνούνται με πάθος τον εαυτό τους αναζητώντας κάτι σπουδαιότερο. Το ταξίδι αυτής της αναζήτησης είναι δύσκολο και μακρύ – αν κάνουν υπομονή όμως, θα τους δώσει αυτό που ποθούν: τον ίδιο ακριβώς εαυτό που απαρνήθηκαν.