Η απώλεια, της Καλλιόπης Δημητροπούλου
Σκυφτός ο ορίζοντας
το βλέμμα του ρίχνει
στων ανέμων τις θάλασσες.
Μετρώ το ελάχιστο φως,
της απουσίας το χάραγμα
στην πλάτη του βράχου.
Θαλασσινό πουλί μονάχο
στο πλέγμα του μόλου
περιπατητής στ’ απόβροχο
με δάκρυα που μούχρωσαν στ’ αγιάζι.
Και μεγαλώνουν τα βράδια
κάτω από του φεγγαριού
το κοίλο κάτοπτρο
εκεί που φωλιάζουν τα ηφαίστεια
και κοκκινίζει από μοναξιά η άνοιξη.
Σε κάποιο κομμάτι ουρανού
κατοικεί ένα γαλήνιο σύννεφο.
_
γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Γεμάτο όμορφες εικόνες και μια μαγεία έμπνευσης!
ΜΠΡΑΒΟ!!!
Ποσο ομορφοι στιχοι!!
…… κοκκινίζει από μοναξιά η άνοιξη.
…….Σε κάποιο κομμάτι ουρανού κατοικεί ένα γαλήνιο σύννεφο.
Υπέροχοι στίχοι Λίτσα… Η ποίησή σου πάντα χορταστική
Πάντα ιδιαίτερη έκφραση. Μπράβο Λίτσα!
Πολλά ευχαριστώ για την ομορφιά των λόγων σας!