Στο στέρφο αμπέλι φύσηξε κρύος ο βοριάς, την ώρα του φωτός της τελευταίας αχτίδας. Ματιά υγρή, από ταξίδι, θαρρώ, πως έρχεται μακρύ,  ξανθή˙ στο χρώμα της σταφίδας.   Ο ξένος ψάχνει για μια γη, στάση να κάνει… λίγη θαλπωρή…  Της ιστορίας το κουβάρι του σα...

Εγώ που σ' αγαπώ σου υπόσχομαι να τρέξω αν τύχει και προσέξω πως έχεις πληγωθεί Κι η γη κι ο ουρανός δεν θα 'χουν σημασία θα ‘ναι χωρίς αξία μάρτυς μου ο Θεός   Εγώ που σ' αγαπώ αν χρειαστεί θα διώξω του ουρανού το τόξο το φως θα παραβγώ Σε μια σταλαγματιά θα...

Πέρνα με. Μη με κοιτάς στη διαδρομή  και μην χρεώσεις τη βροχή στον ουρανό. Το ξέρουμε και οι δυο πως και την πιο μικρή ψιχάλα  την έφεραν τα μάτια μας όταν συνειδητά αλλάξαμε πορείες.   Πέρνα με, μα μην προπορευτείς. Θυμήθηκα τα χρόνια μας. Νέα ανάσα. Ξημέρωμα...

Η ψευδαίσθηση της μοναδικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τον πραγματικό ψυχισμό.
Η “πτώση” είναι αναπόφευκτη, όταν η ματαιότητα συναντά το κενό και όταν η πληρότητα δεν αποτελεί προορισμό, αλλά πρόσκαιρη στάση μέσα στο ταξίδι.

Τι μας ενδιαφέρει πια; Ποια διαθεματικότητα, ποιο ενδιαφέρον είναι αρκετό, είναι πειστικό ή εξελίσσεται και κάνει γοργά βήματα;   Μας ενδιαφέρει πια η φύση του προβλήματος. Δε μας ενδιαφέρει η ρίζα, δεν την βλέπουμε, μας δυσκολεύει. Έτσι θα παραμείνουμε στη φύση....