Ένα παλιό και αγαπημένο παιχνίδι γίνεται βιβλίο και η δημιουργός του μας μιλάει για αυτό!

Τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων;

Το γεγονός ότι ζω μέσα στον κόσμο των παιδιών, αφού είμαι εκπαιδευτικός και το ότι αισθάνομαι και εγώ πολλές φορές ένα μεγάλο παιδί. Ζώντας λοιπόν στον κόσμο τους εισπράττω καθημερινά τα ερωτήματά τους, τις απορίες τους, παρατηρώ τη συμπεριφορά τους και εντοπίζω τις ανάγκες τους. Όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό με την αγάπη μου προς τα παιδιά και μια στιγμή έμπνευσης με οδήγησαν στο χαρτί και στο μολύβι, με οδήγησαν στο να γράψω την πρώτη μου  ιστορία.

Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;

Πιστεύω ότι και τα δύο συνυπάρχουν. Εγώ προσωπικά δεν έγραφα από μικρή. Διάβαζα όμως συνεχώς. Θυμάμαι ο δάσκαλός μας στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού  όχι απλώς μας προέτρεψε αλλά μας «διέταξε» να γραφτούμε στη βιβλιοθήκη. Η βιβλιοθήκη ήταν στο δρόμο μου από το σχολείο στο σπίτι. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία μέχρι να μπω στη διαδικασία να γράψω. Από την άλλη όμως πρέπει να υπάρχει και μια έμφυτη κλίση σ΄ έναν άνθρωπο να επικοινωνήσει με τους άλλους μέσα από ένα γραπτό κείμενο, μια ιστορία, η οποία σε συνδυασμό με το περιβάλλον αλλά και τη σκληρή δουλειά μπορεί να αποδώσει καρπούς.

Ποια νοήματα θέλετε να περάσετε στους μικρούς αναγνώστες του βιβλίου σας;

Δεν επιδιώκω να περάσω κάποια συγκεκριμένα νοήματα αλλά μέσα από τις ιστορίες μου να τους δώσω ερεθίσματα, ιδέες και τροφή για σκέψη πάνω σε θέματα που τους ενδιαφέρουν. Θέλω τα παιδιά να αγαπήσουν την ανάγνωση, να αγαπήσουν το βιβλίο και μέσα από αυτό να αναπτύξουν τη φαντασία, τη δημιουργικότητα  και την κριτική τους σκέψη.

Η ιστορία του «Μ΄αγαπάς; Σ΄αγαπώ!» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βάρφη, κρύβει μέσα της ένα παραδοσιακό γλωσσικό παιχνίδι που μέσα από τον στερεότυπο αλλά χαριτωμένο διάλογο που προτείνει μπορεί να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο των παιδιών της προσχολικής και πρώτης παιδικής ηλικίας.

Είστε αισιόδοξη ή απαισιόδοξη για το μέλλον του παιδικού βιβλίου;

Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξο άτομο και ναι είμαι αισιόδοξη όσον αφορά το μέλλον του παιδικού βιβλίου. Οι γονείς σήμερα είναι περισσότεροι ενημερωμένοι, πιο συνειδητοποιημένοι και επιλέγουν συχνότερα δράσεις που φέρνουν τα παιδιά σε επαφή με τον κόσμο του παιδικού βιβλίου, όπως εκθέσεις βιβλίων, βιβλιοπαρουσιάσεις, επισκέψεις σε βιβλιοθήκες. Παρόλο αυτά θεωρώ ότι βρισκόμαστε και στο μεταίχμιο μιας εξέλιξης όσον αφορά την εισαγωγή των νέων τεχνολογιών στον κόσμο του βιβλίου, μέσω των e-books,  που ενδεχομένως να προσδώσει μια άλλη διάσταση στο βιβλίο μέσω της διαδραστικότητας. Ο χρόνος θα δείξει τι μέλλει γενέσθαι.

Τι πρέπει να κάνει ένας εκπαιδευτικός ή γονιός για να αγαπήσει το παιδί το βιβλίο;

Ως εκπαιδευτικός και ως γονιός το ίδιο μπορώ να απαντήσω. Να διαβάζει στο παιδί του βιβλία, να διαβάζει, να διαβάζει. Να καταφέρει να γίνει στο παιδί του η ανάγνωση βιβλίων μια καθημερινή και αναγκαία συνήθεια.  Και, όταν πλέον το παιδί μάθει να διαβάζει μόνο του, να δημιουργήσει το κατάλληλο πλαίσιο, ώστε αυτή η συνήθεια να συνεχιστεί και στο μέλλον.

Έχετε συγκινηθεί με ένα βιβλίο που έχετε διαβάσει;

Το βιβλίο που με μάγεψε και με συγκίνησε είναι το «Δέκα» του Μιχάλη Καραγάτση, ο οποίος είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα στην εφηβεία και φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν έφτασα στο τέλος και ανακάλυψα ότι ήταν ανολοκλήρωτο λόγω του πρόωρου θανάτου του συγγραφέα. Μπορεί και αυτό να είναι και ένας από τους λόγους που το βιβλίο αυτό το έχω διαβάσει πολλές φορές και είναι  πάντα μέσα στην καρδιά μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σας φράση;

Η σκέψη που με ακολουθεί στη ζωή μου είναι ότι αν προσπαθήσω και δουλέψω σκληρά για το όνειρό μου, μπορώ να τα καταφέρω.  Ίσως προσιδιάζει με τη φράση «τα αγαθά κόποις κτώνται». Πιστεύω ότι δεν πρέπει να μας πτοούν οι δυσκολίες, ότι μαθαίνουμε μέσα από τις αποτυχίες μας, αλλάζουμε ίσως τρόπο προσέγγισης αλλά δεν απομακρυνόμαστε από το στόχο μας. Το κίνητρο επίτευξης των στόχων μας πρέπει να είναι πιο ισχυρό από το φόβο της αποτυχίας.

Για ποιο λόγο θα σταματούσατε να γράφετε;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό και δεν ξέρω, αν θα μου «δοθεί» κάποιος λόγος στο μέλλον για να το κάνω. Προς το παρόν αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι δε θα σταματήσω ποτέ να γράφω ιστορίες και να τις διαβάζω στα παιδιά στην  τάξη μου.

Ετοιμάζετε κάποιο καινούργιο βιβλίο;

Το επόμενο βιβλίο, που πρόκειται να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο πάλι από τις εκδόσεις Βάρφη, έχει τίτλο «Μη μας συγκρίνεις» και διαπραγματεύεται τη σύγκριση μεταξύ παιδιών, όσον αφορά τις επιδόσεις και τις ικανότητες. Η ιστορία είναι επικεντρωμένη σε δύο δίδυμα αδέρφια, ανάμεσα στα οποία η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Τα παιδιά απευθύνονται στους αναγνώστες σε πρώτο πρόσωπο κάνοντας την αφήγηση πιο άμεση. Η πρόθεσή μου είναι να υπενθυμίσω σε γονείς και εκπαιδευτικούς ότι κυρίως η σύγκριση με τον εαυτό μας μάς κάνει καλύτερους και μας εξελίσσει. Τα παιδιά το γνωρίζουν αυτό κυρίως διαισθητικά ενώ οι μεγάλοι παρόλο που το γνωρίζουμε, κάποιες φορές το ξεχνάμε.

_

γράφει η Βούλα Παπατσιφλικιώτη

–

Μ΄αγαπάς; Σ΄αγαπώ!

Είναι ένα ηλιόλουστο, ανοιξιάτικο πρωινό Κυριακής. Για τη Νεφέλη όμως είναι μια ξεχωριστή μέρα. Σήμερα είναι τα γενέθλιά της! Ο παιχνιδιάρικος τρόπος, με τον οποίο η μητέρα χαρίζει στη μικρή το δώρο της, την ξαφνιάζει ευχάριστα. Στο «παιχνίδι» μπαίνουν αργότερα και άλλα αγαπημένα πρόσωπα της Νεφέλης, δίνοντας στη μέρα των γενεθλίων της μια διασκεδαστική νότα. Έχει πλάκα αυτό το παιχνίδι με τις δύο λέξεις που έχουν την ίδια κατάληξη!

Είναι ένα βιβλίο, που στους περισσότερους θα μας θυμίσει ένα παιχνίδι το οποίο παίζαμε συχνά με την μητέρα μας! Η αναζήτηση λέξεων με ίδια κατάληξη διασκεδάζει και ταυτόχρονα διδάσκει το παιδί. Οι ασκησούλες, που υπάρχουν στο τέλος, βοηθούν τους γονείς και εκπαιδευτικούς να παίξουν αυτό το παιχνίδι με τα παιδιά τους.

Έχει πλάκα τελικά να παίζεις το «Μ’ αγαπάς; Σ’ αγαπώ!»

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βάρφη και την εικονογράφηση έχει πραγματοποιήσει η κυρία Κατερίνα Μηλιώνη.

–

Η Αφροδίτη Παπαντωνίου διηγείται την ζωή της σαν παραμύθι:

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Σέρρες. Μιας και το σχολείο το αισθανόμουν ανέκαθεν σαν δεύτερο σπίτι μου οι σπουδές μου στράφηκαν στη διδασκαλία των μικρών παιδιών. Λίγα χρόνια αργότερα ολοκλήρωσα και τις μεταπτυχιακές  μου σπουδές ενώ το τελευταίο χρονικό διάστημα κάθισα και πάλι στα θρανία για να μπορώ να κάνω μάθημα σε παιδιά που έχουν  περισσότερες ανάγκες από τα συνηθισμένα. Κάθε χρονιά συναντώ στην τάξη  μου περίπου είκοσι παιδιά και δύο τα δικά μου στο  σπίτι είκοσι δύο. Προσπαθώ να δίνω σε όλα τον καλύτερό μου εαυτό και κάτι που επιδιώκω πάντα είναι να ενεργοποιώ τη σκέψη των  παιδιών μέσα από το παιχνίδι.