Σαν πιάσω στο χέρι μάθετε
Το πληκτρολόγιό μου,
Βάσανα, καημοί
Στρέφονται για καλό μου.
Σαν τα δάχτυλα ακουμπώ
Στα πλήκτρα και τα ακούω
Λες και μήνυμα ζωής
Το ζω, δεν παρακούω.
Είναι το αίσθημα βαρύ
Ευθύνη που διακατέχει
Του νου μου τους συλλογισμούς
Εξέχει και υπερέχει.
Μετράω και ξαναμετρώ
Τις συλλαβές μου ορίζω
Την τύχη τους, την έννοια τους
Ξενοδόχο το διορίζω.
Λογαριασμός που θα γεννεί
Θα ‘ρθει και θα ενδώσει
Στα δικά μου στρώματα
Ψυχής για να τα σώσει.
Δακρύζω μόνη μου εγώ
Στέκω και το κοιτάζω
Μόνο το παρατηρώ
Στην ανάγκη του σφαδάζω.
Γοεροί τυγχάνουνε
Να ‘ναι οι παλμοί τους
Μοιρολογιών τεχνάσματα
Να ‘ναι οι οδηγοί τους.
Θέλω και το αναζητώ
Ποθώ και επιδιώκω
Το άκουσμά του να βρεθώ
Δικό του να του δώσω.
Θέση περίοπτη
Όπως αυτό κατέχει
Αντικείμενο στα χέρια μου
Λατρείας και αντέχει.
Πάνε κάπου τέσσερα
Χρόνια όπως τα θυμάμαι
Αυτό με συντροφιά
Παρηγοριά τους θα ‘μαι.
_
γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Εξαιρετικό!!