Σύμφωνα με τους Ρώσους φορμαλιστές η ανοικείωση επιμηκύνει τον χρόνο πρόσληψης διατηρώντας την προσοχή του κοινού. Όσο μεγαλύτερος ο χρόνος τόσο δικαιώνεται το κείμενο. Μελετώντας τη φουτουριστική ποίηση της εποχής τους με τον τολμηρό της λόγο και τη χρήση των εικόνων, έθεσαν τη λογοτεχνία σε νέα βάση ορίζοντας τη λογοτεχνικότητα και αφαιρώντας ένα σημαντικό κομμάτι από την εξουσία του συγγραφέα. Για αυτούς η ανοικείωση αλλάζει την αυτοματοποιημένη γλώσσα∙ είναι ένα τέχνασμα δια του οποίου μεταφέρονται ποσότητες καθημερινής γλώσσας στην ποίηση. Γιατί αν ο καθημερινός λόγος είναι σαν το βάδισμα ασυνείδητο, η ποιητική γλώσσα είναι η κίνηση του χορού κατασκευασμένη σαν ένα βάδισμα ρυθμικό που το νιώθεις (Shklovsky).
Η Μαρία Βλάχου («πέλματα στην αυλή του κόσμου», Κέδρος, 2018) με οδηγό το κοινωνικό στιγμιότυπο και το άλογο στοιχείο (χυτήριο, το πέλμα σου ηδονή) ανοικειώνει τη γλώσσα στη στιχουργική της. Ξαφνιάζει τον ακροατή με τις γλωσσικές επιλογές της (το πέλμα σου ηδονή, φονιάς) μέσα στην αφηγηματική κίνηση των συνθέσεων. Μεταφορές και μετωνυμίες (το πολύχρωμο χαρτί, υποκατάστατο, χωρίς καμουφλάζ, μία ματωμένη γη) σε ισορροπία με καθημερινές εικόνες διαμορφώνουν το κειμενικό υπόβαθρο για την ανάδυση του συναισθήματος και του ποιητικού προβληματισμού (στις αυλές οι λύκοι ουρλιάζουν, σκιάχτρα, το σκουλήκι, διανύσματα).
Η ποίηση είναι ένα καταφύγιο όχι μόνο για τον δημιουργό αλλά και για το κοινό. Η παρέμβαση της ποιητικής γλώσσας είναι πολύ ισχυρή στην καθημερινή ζωή. Ποιητικές εκφράσεις έχουν εισχωρήσει βαθιά στον προφορικό λόγο ενώ την ίδια στιγμή φέρνουν στην επιφάνεια ξεχασμένες ή περιθωριοποιημένες κοινωνικές και άλλες διαλέκτους. Και οι συνθέσεις διακρίνονται από έναν ποιητικό εγωκεντρισμό. Ως εμπειρία στέκονται σε απόσταση από την εμπειρία του κοινού, δεν γίνονται αυτοβιογραφία του ακροατή παρά το έντονο λυρικό υπόβαθρο. Περιορίζονται στο προσωπικό βίωμα∙ δεν οδηγούν σε κάποιο αναστοχασμό το κοινό, σε κάποιο βαθύτερο προβληματισμό παρά την ύπαρξη συνθέσεων με νατουραλιστική ωμότητα (έκρηξη).
0 Σχόλια